“Ήταν κάποτε παλιά, πολύ παλιά σας λέω
γάτος που ήταν κόκκινος και δε τα παραλέω”.
Νομίζω ότι ούτε εγώ θα τα παραπώ, φίλοι αναγνώστες. Ο κόκκινος γάτος του Κώστα Μάγου και της Γεωργίας Γκανάτσιου μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που νιαούρισε στα μάτια μου. Και για όλα φταίει η Τατιάνα Ζωγράφου και οι μουσικοί της συνοδοιπόροι που μου γνώρισαν αυτό το παραμύθι μέσα από τα υπέροχα τραγούδια που έγραψαν. Γιατί έτσι πρωτονιαούρισε ο κόκκινος τούτος γάτος μπροστά μου. Ο γάτος αυτός, παράξενος και κοκκινωπός, προκαλούσε παντού ψιθύρους και σχόλια. Μυστήριο κανονικό το χρώμα του το κοκκινωπό. Να έφαγε κάτι κόκκινο και να έγινε έτσι; Να ακούμπησε πουθενά; Να είναι άρρωστος και κολλήσει κι εμάς τους υγιείς; Να και μια κότα πλουμιστή που μπήκε στο παιχνίδι της εξήγησης. Κι ύστερα μια γριά γάτα, τάχα μου σοφή. Κι έπειτα συμβούλια και συζητήσεις για αυτόν τον παράξενο, τον διαφορετικό, τον γάτο τον κόκκινο, τον…”ξένο”. Τον πήραν στο κυνηγητό μα αυτός κατάλαβε αλλιώς κι άρχισε να τους εξηγεί πως ούτε εξωγήινος είναι ούτε και σκύλος ή κάτι άλλο παράξενο. Είναι γάτος όπως και οι υπόλοιποι. Απλά έχει διαφορετικό χρώμα. Η διαφορετικότητα και η ξενοφοβία στον γλυκό μεγεθυντικό φακό των συγγραφέων κι οι νότες της Τατιάνας Ζωγράφου όλους τους γάτους κάνουν αδερφούς. Αν θέλεις λοιπόν παραμύθι για την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, ξεκίνα από ετούτο. Έχει ζώα που κουβαλούν αξίες πραγματικές κι αναβοσβήνουν σαν κόκκινο φανάρι μπροστά στη βία, το φανατισμό και το ρατσισμό.