Πριν από λίγες μέρες ο γνωστός συγγραφέας Άντονι Χόροβιτς βρέθηκε στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου του Η λέξη είναι Φόνος, στα πλαίσια των Public Book Awards.
Ο Άντονι Χόροβιτς είναι ένας από τους πιο παραγωγικούς και επιτυχημένους συγγραφείς του Ηνωμένου Βασιλείου. Γεννημένος πολυπράγμων καταπιάνεται με πολλά…. βιβλία, τηλεοπτικές σειρές, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις και δημοσιογραφία συνθέτουν την καθημερινότητά του.
Έχει γράψει πάνω από 45 βιβλία, ανάμεσά τους η επιτυχημένη σειρά κατασκοπείας, με πωλήσεις 19 εκατομμυρίων αντιτύπων παγκοσμίως, με πρωταγωνιστή τον έφηβο Alex Rider, η οποία μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2006. Ακολούθησαν το Oblivion, η σειρά Power of Five και η ανάθεση από το Conan Doyle Estate να γράψει δύο νέα μυθιστορήματα του Sherlock Holmes, το The House of Silk (2011) και το Moriarty (2014), τα οποία έγιναν πολύ γρήγορα best seller. Στη συνέχεια ήρθε άλλη μια ανάθεση, αυτή τη φορά από το Ian Fleming Estate για να γράψει δύο μυθιστορήματα με ήρωα τον θρυλικό πράκτορα James Bond, το Trigger Mortis (2015) και το Forever and A Day (2018).
Είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία και τη συγγραφή των τηλεοπτικών σειρών Murders Midsomer, Foyle’s War, Collision και την πιο πρόσφατη, New Blood. Ταυτόχρονα έχει συνεργαστεί και γράψει επεισόδια και άλλων γνωστών τηλεοπτικών σειρών, όπως Hercule Poirot stories και Agatha Christie’s Poirot. Παράλληλα αρθρογραφεί σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, και διατηρεί μια στήλη στην Telegraph.
Ο Άντονι Χόροβιτς, ευχάριστος, ευγενικός, απλός με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, μας μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τις ιδανικές μέρες, για το πως δημιουργεί τις ιστορίες του.
«…. Απόλυτα ευτυχισμένος είμαι όταν κρατώ ένα στυλό στο χέρι. Η ιδανική μέρα για μένα είναι να βρίσκομαι στο σπίτι μου στην Κρήτη με τη γυναίκα μου, τους δυο μου γιούς, τους στενούς μου φίλους, να γράψω για έξι ώρες, μια βουτιά στο αιγαίο, να κάνω μάθημα ελληνικών, να πάω σε μια παραδοσιακή ταβέρνα, το βραδύ να καθίσω στον κήπο μου με ένα ποτήρι ρακί και να κοιτάζω τα αστέρια.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν περίεργα. Οι γονείς μου ήταν αρκετά πλούσιοι και γι’ αυτό με είχαν στείλει εσωτερικό σε ένα πολύ ακριβό σχολείο. Όμως τα σχολεία ήταν απαίσια εκείνη την εποχή στην Αγγλία, οι δάσκαλοι με τα κατάλοιπα του πόλεμου του 1960, σκληροί και σχεδόν τρελοί. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις ήταν ή να είσαι καλός στα σπορ ή στη δουλειά. Εγώ ήμουν ανόητος και παχύς, με άλλα λόγια δεν είχα απολύτως καμιά ελπίδα. Ήμουν άχρηστος, δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση, κάτι που πίστευε και ο ίδιος μου ο πατέρας. Όταν του είπα πως θέλω να γίνω συγγραφέας, το πέρασε για αστείο παρόλο που ο ίδιος αγαπούσε τη λογοτεχνία και είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη. Δεν ήταν κακός άνθρωπος… Στενόμυαλος ήταν. Δεν ξέρω τι δουλειά έκανε, νομίζω… εγκλήματα. Όταν ήμουν 21, ο πατέρας μου αρρώστησε και ήταν πολύ αγχωμένος για τα χρήματα του, πήγε λοιπόν στην τράπεζα στην Ελβετία, σήκωσε όλα τα χρήματα, τα έβαλε σε μια βαλίτσα και τα μετέφερε σε άλλη τράπεζα… και μετά πέθανε. Δεν μας είπε σε ποια τράπεζα. Η μητέρα μου, μετά το θάνατό του, ανακάλυψε πως δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα. Πήγε λοιπόν στην Ελβετία σε όλες τις τράπεζες αλλά κανείς δεν της έδινε πληροφορίες. Έτσι τα χρήματα εξαφανίστηκαν και γίναμε από πολύ πλούσιοι πολύ φτωχοί, σε μια μέρα. Πουλήσαμε τα πάντα, το σπίτι, τα έπιπλα, τα κοσμήματα, τα πάντα. Το αστείο είναι πως μετά από καιρό, η μητέρα μού, μου εκμυστηρεύτηκε πως ήταν για πρώτη φορά στη ζωή της ευτυχισμένη.
Ο πατέρας μου δεν πίστευε πως θα τα καταφέρω, αλλά τελικά κάτι έκανα. Με στενοχώρησε που δεν πρόλαβε να το δει. Όταν μιλάω σε νέους ανθρώπους πάντα τους λέω να πιστέψουν στον εαυτό τους. Την ώρα που γραφώ ένα βιβλίο νομίζω πως είμαι ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου, όταν το τελειώσω…. ανησυχώ πως είμαι ο χειρότερος.
Στην Αγγλία την εποχή εκείνη τα παιδικά βιβλία ήταν ελάχιστα, κανείς δεν έγραφε για τα παιδιά, κανείς δεν ενδιαφερόταν, δεν υπήρχαν ξεχωριστά ράφια στα βιβλιοπωλεία για τα παιδικά βιβλία, δεν γράφονταν άρθρα στις εφημερίδες. Ο μοναδικός νεότερος συγγραφέας που είχε γράψει για παιδιά ήταν ο Ρόαλντ Νταλ, αλλά ακόμα κι αυτός ήταν ήδη νεκρός. Τα παιδιά διάβαζαν βιβλία παλαιότερων συγγραφέων, βιβλία που είχαν διαβάσει οι γονείς τους όταν ήταν κι εκείνοι παιδιά. Όλοι οι συγγραφείς παιδικών βιβλίων ήταν νεκροί. Ήταν μετά την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και τον Χάρι Πότερ, που άλλαξε το τοπίο στην παιδική λογοτεχνία. Το πρώτο βιβλίο το έγραψα στα 22 μου χρόνια. Ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω βιβλία για παιδιά ήταν γιατί προσπαθούσα να ξαναζήσω μια όμορφη παιδική ηλικία μέσα από την φαντασία, γιατί η δική μου ήταν εφιαλτική. Μετά το πρώτο, έγραφα ένα παιδικό βιβλίο το χρόνο για δέκα χρόνια. Είχα λοιπόν δέκα ευκαιρίες για να κάνω επιτυχία. Στο δέκατο λοιπόν βιβλίο, είχα την ιδέα να ασχοληθώ με τις περιπέτειες ενός δεκατετράχρονου κατασκόπου, του Άλεξ Ράιντερ. Με αυτό το βιβλίο έγινε το μεγάλο μπαμ και τα πράγματα άλλαξαν. Ήμουν πάντα λάτρης του Τζέιμς Μποντ και άξαφνα μου ήρθε η ιδέα… πως θα ήταν ο έφηβος Τζέιμς; Πήρα λοιπόν το στυλό μου και έγραψα…. Όταν το κουδούνι της πόρτας χτυπά στις τρεις τα ξημερώματα, ποτέ δεν είναι καλά νέα. Με το που έγραψα αυτή την πρόταση ήξερα πως αυτό το βιβλίο θα είναι διαφορετικό. Έγραψα ένα βιβλίο ενηλίκων αλλά για παιδιά. Ο Άλεξ με καθοδηγούσε για αρκετά χρόνια… Όμως μεγάλωσα και οι αναγνώστες μου παραμένουν μικροί. Ξέρετε όταν πηγαίνω σε ένα σχολείο δεν με πειράζει να με βλέπουν τα παιδιά σαν τον μπαμπά τους, με πειράζει όμως να με βλέπουν σαν τον παππού τους. Δεν το θέλω. Το χάσμα είναι πολύ μεγάλο. Άλλωστε τα παιδιά για τα οποία έγραψα τα βιβλία μου είναι τώρα είκοσι και τριάντα χρονών και δεν θέλω να τα αφήσω, θέλω να συνεχίσω να γράφω βιβλία για αυτά. Ξεκίνησαν μαζί μου και θα συνεχίσουν μαζί μου. Έτσι λοιπόν έγραψα τα δυο βιβλία, Οι Φόνοι της Κίσσας και Η λέξη είναι Φόνος…. γι’ αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν.
Η λέξη είναι Φόνος, είναι το πρώτο βιβλίο μιας σειράς δέκα μυθιστορημάτων. Έχω γράψει ήδη τα δυο, το δεύτερο θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα σε λίγους μήνες. Κανονικά ο συγγραφέας βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου, έτσι ώστε να μπορεί να δει και να ελέγχει τα πάντα. Όταν ξεκινά να γράφει ήδη γνωρίζει από την πρώτη σελίδα ποιος έχει κάνει το έγκλημα, αλλά σε αυτό το βιβλίο, είμαι ο πιο ανόητος χαρακτήρας. Ο επιθεωρητής Χόθρον είναι αυτός που θα εξιχνιάσει το μυστήριο. Όντας απολυμένος από την υπηρεσία του, χρειάζεται χρήματα και έτσι προτείνει σε έναν συγγραφέα να γράψει ένα βιβλίο για εκείνον και να μοιραστούν τα δικαιώματα. Ο συγγραφέας όμως είμαι εγώ, άρα αν δεν λύσει το μυστήριο εγώ δεν θα έχω βιβλίο κι εκείνος δεν θα έχει χρήματα.
Το βιβλίο αυτό είναι σαν ένα παιχνίδι που γυρίζοντας μια μανιβέλα σου λέει μια ιστορία. Αν αναποδογυρίσεις όμως το παιχνίδι θα δεις τον τρόπο που δουλεύει. Αυτό ακριβώς κάνει και αυτό το βιβλίο, σου παρουσιάζει το έγκλημα, το μυστήριο, αλλά ταυτόχρονα σου δείχνει τον τρόπο που έχει στηθεί και γραφτεί η ιστορία. Σου αποκαλύπτει τι σημαίνει να είσαι συγγραφέας. Άρα το Η λέξη είναι φόνος είναι ένα βιβλίο που περιγράφει ένα άλλο βιβλίο αλλά στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα βιβλίο.
Το μυστικό ενός καλού βιβλίου είναι η δημιουργία καλών χαρακτήρων, ένα διαφορετικό κίνητρο και φυσικά η ειλικρίνεια. Ο στόχος μου είναι να εκπλήσσω τον εαυτό μου, να εκπλήσσω τους αναγνώστες και να καταφέρω το επόμενο βιβλίο μου να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Ξέρω πως υπάρχει ένα καλύτερο βιβλίο για να γράψω»…
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του British Council και της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Μαζί με τον Άντονι Χόροβιτς ήταν ο συγγραφέας Βαγγέλης Προβιάς.
Τα βιβλία του Άντονι Χοροβιτς, Οι φόνοι τις Κίσσας και Η λέξη είναι φόνος, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα.
