Τίτλος: Το δέντρο της ευτυχίας
Συγγραφέας: Ειρήνη Καμαράτου-Γιαλλούση
Ζωγραφιές: Αλέκος Φασιανός
Εκδόσεις: Περίπλους, 2000
Παράξενο αυτό το περιβόλι. Ζούσαν μόνο οπωροφόρα και μπορούσαν να περπατούν, να τρώνε και να μιλούν. Μια μέρα, η κυρία Αχλαδιά επισκέφθηκε την κυρία Μηλιά για να της δείξει το καινούριο της κολιέ. Μα τι συντριβή! Η κυρία Μηλιά είχε ολόκληρη συλλογή από κολιέδες. Έφυγε σκυφτή η κυρία Αχλαδιά κι αναψοκοκκίνισε ακόμα περισσότερο όταν η κυρία Βερικοκιά της παραπονέθηκε ότι η κυρία Ροδακινιά δεν καταδέχεται να της μιλήσει πια επειδή έχει πολλούς κολιέδες. “Ξέρω όμως ένα δέντρο που ξέρει το μυστικό της ευτυχίας”, είπε στην κυρία Αχλαδιά βάζοντάς της το φιτίλι. “Είναι πίσω από εκείνο το βουνό”, της είπε αλλά τελευταία στιγμή μετάνιωσε και δεν ακολούθησε την κυρία Αχλαδιά που κίνησε αποφασισμένη να βρει το δέντρο.
Και το βρήκε! Ήταν πίσω από το βράχο, πανέμορφο μα και παράξενο. Τα πουλιά έτρωγαν τους καρπούς του και τιτίβιζαν χαρούμενα. Μα αυτό το δέντρο δεν είχε κολιέ. “Πώς μπορεί να είναι ευτυχισμένο δίχως κολιέ;” αναρωτήθηκε η κυρία Αχλαδιά. Άρχισε να μιλά μαζί της μήπως καταλάβει. Και τότε γνώρισε μια άλλη στάση ζωής, μια άλλη προσέγγιση που διέφερε εντελώς από τη δική της, από όλων στο περιβόλι των οπωροφόρων. Το δέντρο έβρισκε την απόλυτη χαρά στο να δίνει, να προσφέρει, να μοιράζει ομορφιά σε όσους ζούσαν κοντά της. Ο ανταγωνισμός, τα κολιέ τα μικρά και τα μεγάλα απουσίαζαν από τη λογική της. Κι αυτή η λογική πέρασε στην κυρία Αχλαδιά που ένιωσε ακριβώς το ίδιο μεγαλειώδες συναίσθημα της δοτικότητας και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Αυτό το συναίσθημα, που διδάχθηκε από το δέντρο της Ευτυχίας, ήταν η σειρά της τώρα να το ανάψει και στους δικούς της συμπολίτες. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, απαλλαγμένη από αυτή τη φρενήρη προσπάθεια συλλογής κολιέδων που το ακτινοβολούσε παντού. Και δε δυσκολεύθηκε πολύ να τους το δείξει.
Μια όμορφη ιστορία για την μανιοκαταθλιπτική μας τάση να συγκεντρώνουμε υλικά αγαθά, πράγματα που δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα αλλά κάποιος, κάπου, κάποτε, είπε ότι με τον αριθμό τους θα μετριέται η ευτυχία και οι υπόλοιποι ακολουθήσαμε. Η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα: στην ανεμελιά, τη μοιρασιά, το πάρε δώσε το ειλικρινές κι αδιαπραγμάτευτο. Το μόνο που χρειάζεται, είναι κάποιος να αραιώσει από μπροστά σου, με το παράδειγμά του, τις σκιές που κρύβουν το καθαρό σου βλέμμα στα πράγματα. Τότε είσαι σε θέση να αλλάξεις τον εαυτό σου. Υπάρχουν σοβαρές ελπίδες να αλλάξουν και οι γύρω σου. Γιατί μόνο έτσι αλλάζουμε πραγματικά τον κόσμο. Όταν ζήσουμε εμείς όπως ζητάμε από τον κόσμο.
Εκπληκτική αίσθηση αφήνουν οι ζωγραφιές του Αλέκου Φασιανού. Μια εικαστική καταιγίδα απλότητας πλημμυρίζει τις σελίδες του παραμυθιού και κρατούν άλλη τόση ώρα πάνω τους το βλέμμα και τη σκέψη μας. Εξώφυλλο καλλιτέχνημα. Τελεία.
