Ένα ανήσυχο πνεύμα που πειραματίστηκε πολύ πριν καταλήξει εκεί που ήταν προγραμματισμένη: στην τέχνη, με κάθε της μορφή να τη σαγηνεύει, να την προκαλεί και να την εξιτάρει. Η Ροζαμάλια Κυρίου από τη θεατρική ομάδα EX ANIMO στο σανίδι του Τιμόθεου. Στάθηκε για λίγο πλάι μας και μας μίλησε για όλα, από το σπάνιο όνομά της και τον Τιμόθεο, μέχρι την τρέλα των EX ANIMO και τα όνειρά της.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Γούδα.
Ροζαμάλια, ιδιαίτερο όνομα…
Κατάγομαι από την Κεφαλονιά. Eίναι συνηθισμένο στον τόπο μου να συνδυάζονται ονόματα. Ροζαμάλια έλεγαν τη νόνα μου.
Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου άλλαζα πρόσωπα. Στο σχολείο πάντα έπαιρνα μέρος στις θεατρικές παραστάσεις, κάτι με ωθούσε, κάτι μου έδειχνε το δρόμο. Μέχρι που ήρθε η συμμετοχή μου στο «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» του Αλεσάντρο Κασόνα . Τότε ήταν που ξεκίνησε το ταξίδι. Σπούδασα γαλλική φιλολογία, ταυτόχρονα παρακολουθούσα μαθήματα στη Δραματική σχολή του Κώστα Καζάκου. Σταμάτησα… Το μικρόβιο όμως είχε καλά φωλιάσει. Έκανα θέατρο δρόμου… αλλά δεν μου έφτανε. Συνέχισα στη σχολή του Γιώργου Αρμένη. Και πάλι παύση… Δε μπορούσα όμως να ησυχάσω και γράφτηκα στη σχολή Βεάκη. Τότε ήρθε η συνειδητοποίηση πως ο δρόμος μου είναι χαραγμένος και έτσι απλά τον ακολούθησα.
Πού σε οδήγησε ο δρόμος αυτός;
Για τρία ολόκληρα χρόνια δουλεύαμε με τους συμφοιτητές μου σε έργα και σε τεχνικές. Ο αυτοσχεδιασμός, η τεχνική της μίμησης, η αφήγηση, η έκφραση του σώματος, το ψυχολογικό θέατρο ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Εκεί γεννήθηκαν οι EX ANIMO (Παύλος Εμμανουηλίδης, Ροζαμάλια Κυρίου, Κωνσταντίνα Λαδοπούλου, Φάνη Πέτσα, Ζήσης Ρούμπος). Μια θεατρική ομάδα με άπειρη δόση τρέλας, χιούμορ και φαντασίας, που πιστεύω πως άφησε το στίγμα της στην θεατρική σκηνή με ιδιαίτερες παραγωγές όπως το Ντοκυμανταίρ και το Νοσφεράτου Διδόντικους.
Πώς πέρασες από τους ΕΧ ΑΝΙΜΟ στο παιδικό θέατρο;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως το Νοσφεράτου είχε μεγάλη απήχηση στο νεανικό κοινό. «Μας αρέσει γιατί είναι διαφορετικό, δεν είναι τρομακτικό αλλά κωμικό», μας έλεγαν τα παιδιά. Η αναζήτηση του διαφορετικού κριτηρίου των παιδιών και του γιατί, με έκανε σιγά σιγά να στραφώ προς την παιδική – νεανική σκηνή. Θέλησα να μάθω περισσότερα για την τέχνη (στο σύνολό της ) και τα παιδιά. Έτσι, παρακολούθησα ένα ετήσιο σεμινάριο στο Θέατρο Καλογεροπούλου (που αφορούσε το δράμα στην εκπαίδευση). Διδάχθηκα, διάβασα, τραγούδησα, χόρεψα, ζωγράφισα, έπαιξα, έμαθα πόσο σημαντική είναι η κάθε μορφή τέχνης στην ζωή ενός παιδιού.
Έχεις ξαναπαίξει σε παράστασή για παιδιά;
Ναι. Η πρόταση ήρθε από την Κέλλυ Σταμουλάκη το 2007 για την παράσταση «Σταματήστε τη γη να κατέβω».
Ο κύριος Τιμόθεος, πώς προέκυψε;
Ο Στέφανος (σεναριογράφος-σκηνοθέτης Στέφανος Κοσμίδης) μας γνώριζε από τους ΕΧ ΑΝΙΜΟ, εκτιμούσε την δουλειά και τον τρόπο έκφρασής μας, οπότε όταν αποφάσισε να γράψει τον Τιμόθεο μας έκανε την πρόταση να συνεργαστούμε. Ταίριαζε το χιούμορ μας.
Πρωταγωνιστούν και άλλα μέλη των ΕΧ ΑΝΙΜΟ στην παράσταση;
Ναι, ο Παύλος Εμμανουηλίδης, τον πρώτο χρόνο και η Κωνσταντίνα Λαδοπούλου. Την ομάδα συμπλήρωσε ο Τάκης Παρασκευόπουλος. Την δεύτερη χρονιά τον Παύλο αντικατέστησε ο Γιώργος Οικονόμου.
Δέχτηκες αμέσως;
Στην εποχή που ζούμε, δεν απορρίπτεις εύκολα δουλειές, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Είπα το ναι γιατί με εξιτάριζε το κείμενο, η πλοκή, οι διαφορετικές ιστορίες –επεισόδια που κρύβονται πίσω από τις παροιμίες. Έμαθα, ανακάλυψα κι εγώ ένα μικρό μέρος από τον πλούτο της λαϊκής σοφίας του τόπου μας και έγινα κομμάτι του.
Πώς σας αντιμετωπίζουν τα παιδιά, πώς αντιδρούν;
Όταν βλέπεις αυτά τα πονηρά μάτια να λάμπουν και το χαμόγελο να φτάνει μέχρι τα αυτιά, ξέρεις. Τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί κριτές. Στην αρχή έχουν μια συστολή, γρήγορα όμως την ξεπερνούν. Μας πλησιάζουν, έρχονται στη σκηνή θέλουν να συμμετέχουν, να λύσουν τον γρίφο, να βοηθήσουν τον Τιμόθεο και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Αυτό είναι επιτυχία για μας. Θυμάμαι ένα περιστατικό… Ο Τιμόθεος ζητά την βοήθεια των αστερισμών και τότε ένα μικρό παιδί σηκώνεται και λέει «κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε το βουνό». Αυτή η παροιμία έγινε η αρχή μιας απίστευτης ιστορίας από τον μικρό μας φίλο, το έργο σταμάτησε και την ημέρα εκείνη προστέθηκε ένας ακόμα πλανήτης στο ταξίδι στον χωροχρόνο.
Τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί κριτές. Στην αρχή έχουν μια συστολή, γρήγορα όμως την ξεπερνούν. Μας πλησιάζουν, έρχονται στη σκηνή θέλουν να συμμετέχουν, να λύσουν τον γρίφο, να βοηθήσουν τον Τιμόθεο και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Αυτό είναι επιτυχία για μας.
Τι σας ρωτούν τα παιδιά για τις παροιμίες;
Το μόνο που μας ζητούν είναι να τους πούμε κι άλλες, να τα κεράσουμε κι άλλες καραμέλες σοφίας. Δεν έχουν ερωτήσεις για την σημασία ή για την προέλευσή τους γιατί έχουν απαντηθεί όλες τους οι απορίες. Το μαγικό σε αυτή την παράσταση είναι ότι κάθε παιδί κρατάει αυτό που θέλει.
Η παράσταση αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως εκπαιδευτικό εργαλείο. Σας επισκέπτονται σχολεία;
Δυστυχώς, όχι. Είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που καταλαβαίνουν την δύναμη της προφορικής μας παράδοσης και πόσα ερεθίσματα θα αποκτήσουν τα παιδιά μέσα από την παράσταση. Εκτός αυτού δεν πρωταγωνιστεί κάποιο μεγάλο όνομα, δεν εννοώ σε αριθμό γραμμάτων… (γέλια). Δεν καταλαβαίνουν πως το πιο σημαντικό σε μια παράσταση δεν είναι τα σκηνικά τα κουστούμια, τα ονόματα, αλλά τα ερεθίσματα που δημιουργεί.
Αυτό που εισέπραξα μιλώντας σου είναι πώς όλοι οι συντελεστές λειτουργήσατε σαν αλληλένδετοι κρίκοι μια αλυσίδας. Υπάρχουν μελλοντικά σχέδια;
Η παράσταση αυτή είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Δουλεύαμε, προτείναμε, ακούγαμε, αυτοσχεδιάζαμε, πειραματιζόμασταν, απορρίπταμε και ξανά από την αρχή. Τελειώναμε την πρόβα και ράβαμε κουμπιά όλοι μαζί. Αυτό νομίζω λέει πολλά. Όσο για το αν υπάρχουν σχέδια… Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως έχει μπει ο σπόρος για μια δημιουργική ομάδα θεάτρου.
Ρόζα ή Ροζαμάλια… που το προτιμώ, σ΄ευχαριστώ και καλή συνέχεια στο ταξίδι σου.
Εγώ ευχαριστώ, που υπάρχετε.
