Ο μπαμπάς της Ελίζας της είχε υποσχεθεί πως μόλις πάει στην Α’ δημοτικού θα την έγραφε στη σχολή χορού. Ξεκίνησε το σχολείο λοιπόν αλλά μαζί του ξεκίνησαν κι οι δυσκολίες. Γιατί ενώ τα περισσότερα παιδιά έβλεπαν κανονικά τα γράμματα, η Ελίζα τα έβλεπε να χορεύουν. Μάλιστα να χορεύουν. Και πάνω στο χορό τους αυτό άλλαζαν σειρά, μεταμόρφωναν λίγο την όψη τους και κάπως έτσι το 3 γινόταν ε, το δ γινόταν 8 και η σειρά των λέξεων άλλαζε πολύ εύκολα, ίσως πάνω σε κάποια πιρουέτα που έκαναν μπροστά στα μάτια της Ελίζας.
Να ένας σημαντικός λόγος να μισήσεις ή έστω να αδιαφορήσεις για το σχολείο και το μαγικό παιχνίδι της ανάγνωσης και της γραφής. Αλλά η Ελίζα είχε έτοιμη τη λύση. “Δεν πειράζει. Θα γίνω χορεύτρια”, σκέφτηκε. Όμως και στη σχολή χορού τα πράγματα, ενώ φαίνονταν εύκολα, δεν είναι. Οι κινήσεις που δείχνει η δασκάλα φαίνονται δύσκολες κι η Ελίζα δε μπορεί να τους καφρεθτίσει. Σα να χορεύουνε κι αυτές οι κινήσεις πριν καν… χορέψουν.
Είναι τυχερή. Ο μπαμπάς της γνωρίζει για τη δυσλεξία και όχι μόνο δεν την υποτιμά ή ενοχοποιεί, αλλά της μιλά με νηφαλιότητα και αγάπη για αυτήν την “κυρία” που την κάνει να μπερδεύει το μπροστά με το πίσω, το 3 με το ε, το δεξί με το αριστερό και διάφορα άλλα τόσο χρήσιμα.
“Μήπως τα γράμματα χορεύουν για να τ’ αγαπήσω πιο πολύ;”, αναρωτιέται.
Κι έτσι είναι. Η δυσλεξία δεν είναι ούτε το βουνό που φαινόταν στο μυαλό πολλών παλιών, ούτε η ασθένεια του “πω, πω, τι πάθαμε”. Η δυσλεξία (dyslexia) αποτελεί μια μαθησιακή δυσκολία όπου το άτομο δυσκολεύεται να αναλύσει τις λέξεις σε ακουστικές μονάδες συλλαβικής βάσης χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος (ιατρικός, νοητικός κτλ). Πρέπει να τονιστεί ότι δεν έχει καμία σχέση με νοητική υστέρηση του ατόμου.
Η Μαρία Ρουσάκη φτιάχνει ένα παραμύθι με τον ποιητικό τίτλο “Τα γράμματα χορεύουν” γιατί πραγματικά αυτή η αλλαγή σειράς, οι καθρεφτισμοί, οι μεταμορφώσεις των γραμμάτων και των αριθμών σε άλλα κοντινά τους οπτικά μόνο σαν ένας χορευτικός στροβιλισμός θα μπορούσε να παραλληλιστεί. Την ίδια ώρα που η Ελίζα αγαπάει το χορό και ονειρεύεται να πάει σε σχολή χορού, το ίδιο μάλλον χόμπι έχουν και τα γράμματα στο δικό της κόσμο. Θέλουν να χορεύουν. Δεν είναι λυρική στην αφήγησή της, δεν προσπαθεί να συγκινήσει και να οδηγήσει σε κάποιο μήνυμα (πάγια χαρακτηριστικά στο γράψιμό της). Προσπαθεί μέσα από κοφτή, πεζή αφήγηση να πει μια διαφορετική ιστορία που αφενός θα συστήσει ένα “πρόβλημα-ζήτημα” στον αναγνώστη, αφετέρου θα τον βάλει σε ράγες σκέψεις και κατανόησης. Μου αρέσει αυτό.
Η εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή χορεύει πλάι στο κείμενο. Με πολλά “σχολικά” στοιχεία (χάρακας, γραμμές τετραδίου, λέξεις, αριθμοί) να εντάσσονται αρμονικά στα επιμέρους κομμάτια εικονογράφησης, άλλοτε συνοδεύει πιστά το κείμενο, άλλοτε το υποστηρίζει διανθίζοντάς το με μικρές δικές της νότες κι άλλοτε το αναδεικνύει και μαγευτικά το πάει ένα μικρό βήμα πιο πέρα (εξαίρετη η απόδοση της δυσλεξίας με τους αριθμούς και τα γράμματα να δημιουργούν μορφές).
Ένα βιβλίο-αφορμή για να γνωρίσουμε το θέμα της δυσλεξίας στις πραγματικές του διαστάσεις και να δούμε τον ιδανικό χειρισμό που κάνει και ο πατέρας όταν ανακύπτει το πρόβλημα.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Τα γράμματα χορεύουν |
| Συγγραφέας: | Μαρία Ρουσάκη |
| Εικονογράφηση: | Ίρις Σαμαρτζή |
| Σειρά : | Πετάει-πετάει |
| Εκδόσεις: | Παπαδόπουλος, 2010 |
| Σελίδες: | 33 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-484-059-5 |
