Κάπου, κάτι απίστευτο περιμένει να γίνει γνωστό (Carl Sagan, 1934-1996).
Αυτό το απόφθεγμα κάπου το είχε πάρει το αυτί μου. Μετά την ανάγνωση του Ηφαιστείου της Χριστίνας Φραγκεσκάκη το αναζήτησα και βρήκα ότι το είχε πει ο παραπάνω Αμερικανός αστρονόμος.
Πώς πίστεψα στο απίστευτο- Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το πρωτοείδα, που μου φανερώθηκε. Τα γεγονότα συνέβησαν όλα μαζί σε μια συγκεκριμένη εποχή και σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο. Ήταν τέτοια η δύναμή τους, το ίχνος τους πάνω μου, που με ακολουθούσαν ολοζώντανα για πολύ καιρό. Αναρωτιόμουν συνέχεια: “Μα είναι αλήθεια; Τα έζησα;”
Και τελικά τι είναι το απίστευτο; Κάτι που δεν μπορεί να γίνει πιστευτό; Που έχει ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί; Ή μήπως κάτι που σηκώνοντας το βλέμμα εκεί που πρέπει, λίγο παραδίπλα από τον μικρόκοσμό σου κι όχι μακρύτερα, και στρέφοντας την καρδιά εκεί όπου ανασαίνει η ομορφιά, παντού δηλαδή, αυτό αυξάνει τρανά την εμφάνισή του;
Αποθέωση του μαγικού ρεαλισμού, βιώματα, μνήμες, πραγματικότητα και απιθανότητα λιώνουν στο καμίνι της πένας της Φραγκεσκάκη. Μια επιτακτική κατάδυση μιας έφηβης που βαδίζει σαν καιόμενη βάτος προς την ενηλικίωση, μια φλεγόμενη παρέκκλιση από το αναμενόμενο και το σύνηθες, μια κατάβαση στην παιδική ηλικία όπου όλα μπορεί να έχουν συμβεί κι όσα λησμονήθηκαν να ξαναυπάρξουν. Γιατί “ό,τι υπήρξε μια φορά, δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει”.**
Ο λαογράφος Γιώργος Μέγας και οι συγγραφείς, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες από την Αργεντινή και ο Εδουάρδο Γκαλεάνο από την Ουρουγουάη (Μνήμες φωτιάς, 1986), ο ποιητής Αργύρης Χιόνης από την Αθήνα και η Ζυράννα Ζατέλη από τη Θεσσαλονίκη, ξεπροβοδίζουν το κορίτσι στα σκαλοπάτια του ηφαιστείου, εκεί όπου θα κατέβει τους γκρεμνούς, τις σπηλιές και τις χαράδρες, τα μικρά και απίθανα κοιλώματα της γης, για να διαβεί την θύρα του αδιανόητου κι αδιάβατου, να υπερβεί και να τιμήσει τον κανόνα της επιτακτικής ανάγκης για γνώση και αλήθεια, να συναντήσει και να γνωρίσει τον φοβερό κρατήρα Στέφανο. Έστω με μισοκαμένο φουστάνι, έστω με μυρωδιά από θειάφι και δέρμα κίτρινο, έστω με μια τρίχα ανθρώπαρου και φουσκάλες στο χέρι. Έστω κι αν δεν σε πιστεύουν ούτε οι ίδιες σου οι φίλες. Γιατί όταν κατέβεις σε ηφαίστειο κι από κοντά το δεις, εκείνο καίει ασώπαστο -και ανενεργό δε θα ‘ναι ποτέ- μέσα στην καρδιά σου.
Τα γεγονότα συμβαίνουν και ολοκληρώνονται μέσα σε μια μέρα, την ημέρα που η ηρωίδα αποφασίζει να τα αψηφήσει όλα, για να συναντήσει και να γνωρίσει από κοντά τον φοβερό κρατήρα Στέφανο. Τη μερά που αψηφάς κάθε ενδοιασμό με τον οποίο τροφοδοτήθηκες από κούνιας, τη μέρα που αψηφάς επιταγές που σου δόθηκαν και χαρίσματα που δε θυμάσαι αν ήταν κληρονομικά ή επίκτητα, εκείνη τη μέρα γεννιέται ο νέος άνθρωπος μέσα σου που, δίχως να σκοτώσει κανέναν, είναι ο νέος κι ο μόνος σου εαυτός. Και να εύχεσαι να έχει ηφαιστειακή περιέργεια και νιότη που φλογίζεται να μάθει.
Ηφαίστειο η Φραγκεσκάκη. Με λέξεις που συρρέουν και συναθροίζονται αβίαστα στο χάσμα σεισμού** που δημιουργεί, με ευρυθμία, με ασθμαίνοντα νεύματα, με λεκτικά σχήματα, με ομορφιά, με χάρη, χαρίζει γνήσια αναγνωστική απόλαυση, που σημαίνει κλείνεις το βιβλίο κι αναρωτιέσαι αν θα το ξαναδιαβάσεις λίγη ώρα αργότερα ή θα το αφήσεις να πετρώσει λίγο σαν λάβα πρώτα.
Εικαστικός κρατήρας η Μπαχά. Με κόκκινο και πράσινο βαθύ, με φωτιά και φύση, με λάβα και φύλλωμα, η εικονογράφος δημιουργεί τη δική της έκρηξη από τον μανδύα του κειμένου προς τον στέρεο φλοιό του και ντύνει το ονειρικό κείμενο της συγγραφέα.
Μαγεύτηκα.
Είναι το πρώτο βιβλίο της λογοτεχνικής σειράς «Μικρές ιστορίες για τον κόσμο», των Εκδόσεων Καλειδοσκόπιο. Σε κάθε μια από αυτές συνομιλούν δυναμικά το κείμενο και η καλλιτεχνική μορφή συνθέτοντας ένα ολόδικό τους σύνολο.
Δυο πραγματικές δημιουργοί. Ένα όμορφο βιβλίο. Για όλους αλλά κυρίως για αναγνώστες 15+.
Κάποιες νύχτες το άκουγα το ηφαίστειο. Στην αρχή ήταν ένας μικρός ήχος ανεπαίσθητος, όπως όταν χτυπά κανείς ρυθμικά ένα τύμπανο, μετά λίγο πιο δυνατός, και πιο δυνατός, και τότε σηκωνόμουν απ’ το κρεβάτι μου, άνοιγα το παράθυρο και περίμενα ώσπου γέμιζαν τ’ αυτιά μου με τον βρυχηθμό του, που ερχόταν τρομαχτικός από τα έγκατα της γης. Αυτές τις νύχτες δεν ήταν πια θηρίο χορτασμένο, αλλά θηρίο ανήμερο, πεινασμένο, που μούγκριζε και από το μουγκρητό του ξυπνούσαν τα ζώα και τα πουλιά που είχαν εκεί γύρω τις φωλιές τους, κάτω από τα δέντρα και πάνω στα δέντρα και μερικές φορές πάνω από τα δέντρα, γιατί υπήρχαν πουλιά που κοιμόντουσαν στον αέρα.
Το Soundtrack του βιβλίου
* Παλιά καλοκαίρια (Ποίηση: Λένα Παπά, Μουσική/Ερμηνεία: Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας)
** Διονύσιος Σολωμός-Ελεύθεροι Πολιορκημένοι
“Γιά, κοίτα ῾κεῖ χάσμα σεισμοῦ βαθιὰ στὸν τοῖχο πέρα,
καὶ βγαίνουν ἄνθια πλουμιστά, καὶ τρέμουν στὸν ἀέρα.
λούλουδα μύρια, προκαλοῦν χρυσὸ μελισσολόϊ,
ἄσπρα, γαλάζια, κόκκινα, καὶ κρύβουνε τὴ χλόη.”
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Στο ηφαίστειο |
| Σειρά: | Μυθικές ιστορίες για τον κόσμο |
| Συγγραφέας: | Χριστίνα Φραγκεσκάκη |
| Εικονογράφηση: | Μάρια Μπαχά |
| Καλλιτεχνική επιμέλεια: | Εριφύλη Αράπογλου |
| Εκδόσεις: | Καλειδοσκόπιο, Ιανουάριος 2018 |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 15 Χ 22 |
| ISBN: | 978-960-471-147-5 |
