Διαβάζεται σε 2′- Ηλικιακό κοινό: 14+ – Αυτοβιογραφία
Δεν υπάρχουν βουνά που δεν μπορείς να νικήσεις.
Παναγιώτης Γιαννάκης
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο Δράκος του ελληνικού αθλητισμού. Η προσωποίηση της ομαδικότητας και της αυτοθυσίας.
Περί τίνος πρόκειται
Κανείς δεν έμεινε σπίτι εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 1987. Οι δρόμοι γέμισαν, η νύχτα έλαμπε σαν μέρα. Ένας λαός στα όρια του ασήμαντου βγήκε από περηφάνια στους δρόμους. Τον έβγαλαν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα τα παιδιά.
Ο subcomandante της Εθνικής ομάδας, ο Νικαιώτης που πήγε στη Θεσσαλονίκη για να εξελιχθεί στον Δράκο του ελληνικού μπάσκετ, η προσωποποίηση της αυτοθυσίας και της αυταπάρνησης, ο μόνος Έλληνας αθλητής που έφερε την Ελλάδα στην κορυφή του κόσμου τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.
Αυτόν τον παίκτη και κυρίως τον άνθρωπο σκιαγραφεί ο δημοσιογράφος Παντελής Βλαχόπουλος στην 487 σελίδων μυθιστορηματική βιογραφία του εμβληματικού αρχηγού, περνώντας μαζί του έναν σχεδόν χρόνο για να μπορέσει να αποδώσει έντυπα αυτό το μοναδικό απόσταγμα. Κι είναι σαν να διαβάζεις για τον πατέρα του, τον αδερφό σου, κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο.
Ο Γιαννάκης είναι τρωτός και άτρωτος μαζί, όπως πολύ έξυπνα αποδόθηκε στον τίτλο του βιβλίου. Εκείνος που έτρωγε το γρονθοκόπημα του γίγαντα Τκατσένκο (που όλοι τον λέγαμε Τσατσένκο), εκείνος που με τον Γκάλη, τον Σούμποτιτς και τον Φιλίππου μας έκαναν όλους Άρη τις Πέμπτες του 80′, εκείνος που βουτούσε στο τεραίν για να σώσει μια κατοχή, εκείνος που τσακωνόταν με τον Γκάλη βάζοντας εγωισμούς πότε μπροστά και πότε στην άκρη.
“Είμαι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, όσες φορές έπεσα, άλλες τόσες σηκώθηκα. Είμαι αθλητής, προπονητής, πατέρας, παππούς, σύζυγος, γιος. Είμαι και τρωτός και άτρωτος”, γράφει στον πρόλογο του βιβλίου.
Μιλάει για τα παιδικά του χρόνια στη Νίκαια, εκεί, τρία στενά πάνω από το νεκροταφείο, στην Πάτμου, τον έρωτά του με την πρώτη ματιά με το μπάσκετ, τον Ιωνικό, τους 73 πόντους σε έναν αγώνα, τη φτώχεια του 1980, την Ευγενία, τη μεταγραφή του στον Άρη με το πλούσιο παρασκήνιο με τις μεγάλες ομάδες της πρωτεύουσας, το Αλεξάνδρειο, την έντονη σχέση του με τον Γκάλη αλλά και με τους άλλους συμπαίκτες και προπονητές του, το ανεπανάληπτο έπος του 1987, την αποδοκιμασία του το 1993 από τους οπαδούς της πρώην ομάδας του, τη μεταπήδησή του στην προπονητική, την κατάκτηση του Ολύμπου με το χρυσό στο Βελιγράδι και το έπος της Σαϊτάμα όπου υποτάξαμε τις Η.Π.Α., τη σύνδεσή του με τον Ολυμπιακό και τόσα άλλα.
“Μέχρι τα είκοσι δύο μου δεν δούλευα. Έπαιξα μπάσκετ, πήγα σχολείο, τέλειωσα το πανεπιστήμιο. Δεν ήταν αυτονόητα αυτά για ένα παιδί της γενιάς μου, πολύ περισσότερο αν προερχόταν από φτωχική οικογένεια όπως η δική μου και έπρεπε να δουλέψει”.
Ο Γιαννάκης φταρτός και αληθινός, λυγισμένος από τα έντονα συναισθήματα, με λόγο που ρέει όπως οι εξομολογήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι. Η προφορικότητα και η απλότητα της αφήγησής του, γεμάτη από μνήμες, σκέψεις, συναισθήματα, με αυτοκριτική, γεμάτη με τον τρόπο που αντιλαμβανόταν τα πράγματα.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αγαπητός στους Έλληνες, με μια πορεία σαν παραμύθι. Και σαν τέτοιο διαβάζεται κι αυτό το βιβλίο. Απνευστί μάλιστα.
Εκδόσεις Διόπτρα.
Απόσπασμα
Δείτε απόσπασμα εδώ
 |
|
|---|---|
| TAYTOTHTA | |
| Τίτλος: | Παναγιώτης Γιαννάκης: Τρωτός άτρωτος |
| Συγγραφέας: | Παντελής Βλαχόπουλος |
| Εξώφυλλο: | Βάσω Γκέτη |
| Εκδόσεις: | Διόπτρα, Οκτώβριος 2024 |
| Επιμέλεια: | Διονύσης Μαρίνος |
| Σελίδες: | 472 |
| Μέγεθος: | 15 Χ 23 |
| ISBN: | 978-618-220-918-9 |
