Γράφει η Χρυσάνθη Δενδρή
Ψάχνοντας υλικό για την σχολική χρονιά, που ήδη έχει αρχίσει, θυμήθηκα ένα τραγουδάκι, που το έμαθα σαν παιδί σε μια κατασκήνωση. Όλα τα τραγούδια από τις κατασκηνωτικές περιόδους τα θυμάμαι με νοσταλγία, αλλά και πολλή χαρά, γιατί πλέον μπορώ να τα μεταδώσω στα παιδιά που «περνούν» από μένα. Μα, αυτό το τραγουδάκι είναι εντελώς διαφορετικό…
«Ο Πίνγκο» ή «Πίγκο» (στο ίντερνετ θα το βρείτε και ως «Πίκο») είναι ένα αρκουδάκι. Το τραγούδι λοιπόν αυτό, που δεν γνωρίζω ποιος το έγραψε ή το μελοποίησε, μιλάει για την ιστορία του Πίνγκο, μια ιστορία που τελειώνει άδοξα. Είναι το μοναδικό παιδικό τραγούδι που γνωρίζω, το οποίο μιλάει για ένα άσχημο τέλος, και πιο συγκεκριμένα για το θάνατο του φίλου. Το πιο άσχημο είναι ότι, αυτός ο φίλος του Πίνγκο, το σκιουράκι, «…άφησε την πνοή του δίχως φωνή» όταν –χωρίς να το καταλάβει, ο Πίνγκο, τον έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του, από την πολλή του χαρά και αγάπη…
Αυτό το τραγούδι μιλάει για πολλά τελικά… Για πράγματα που είναι άσχημα, αλλά που είναι μέσα στην ζωή μας, στην καθημερινότητα. Μιλάει για το πώς είναι να μην έχει κανείς φίλους, μιλάει για τον θάνατο, για τον τρόπο που μπορεί να εκφραστεί η αγάπη… Πώς μπορεί όμως να τα εκλάβει όλα αυτά ένα παιδί;
Η αλήθεια είναι ότι, όσες φορές σκέφτηκα να το συμπεριλάβω στην «ύλη» μου, το απέφευγα. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να μιλάς στα παιδιά για τέτοια ζητήματα, πόσο μάλλον στην «ώρα της μουσικής», πόσο μάλλον μέσα από την εκμάθηση τραγουδιών.
Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας το τραγούδι του «Πίνγκο», καθώς και τις σκέψεις μου, γιατί για μένα είναι ένα πολύ όμορφο (παιδικό) τραγούδι, λυπητερό μεν, αλλά πολύ διαφορετικό, ένα τραγούδι που κάνει καθέναν από εμάς, μικρό ή μεγάλο, να σκεφτεί.
Και φέτος θα το συμπεριλάβω στην ύλη μου…
Χαριλένα και Μερκούρη, σας ευχαριστώ πολύ για την προθυμία και τις υπέροχες ζωγραφιές σας!
Ακούστε το τραγούδι από το κανάλι του elniplex, εδώ.
Ο Πίνγκο
Ο Πίνγκο το μικρό αρκουδάκι
στο δάσος κλαίει μοναχό.
Είχε μια μάνα το φτωχό
κι ένα μονάχα βόλι ο κυνηγός.
Πίνει νερό μαραίνεται και πάει
δεν έχει κάποιο φίλο ν’ αγαπάει.
Μια μέρα στο μικρό ρυάκι
ένα σκιουράκι του γελά.
Παιχνίδια κάνανε τρελά
Θεέ μου να μην τελειώσει τέτοια χαρά!
Πίνει νερό δροσίζεται και πάει
τώρα έχει κάποιο φίλο ν’ αγαπάει.
Το σφίγγει μες την αγκαλιά του,
μα έβαλε δύναμη πολλή
και το σκιουράκι το μελί
άφησε την πνοή του δίχως φωνή.
Πίνει νερό μαραίνεται και πάει
δεν του ‘μαθαν ποτέ του ν’ αγαπάει…
