Η νύχτα πέφτει στην Αθήνα και το Μουσείο της Ακρόπολης κλείνει τις πύλες του. Άλλη μια μέρα γεμάτη επισκέπτες φτάνει στο τέλος της. Ο συναγερμός του συστήματος ασφαλείας του μουσείου όπλισε. Και τότε… όλα ξεκινούν. Η Κόρη του Αντήνορα, το φημισμένο άγαλμα, αργά αλλά σταθερά κατέβηκε από το βάθρο της. διέσχισε όλη την αίθουσα με τα αρχαϊκά γλυπτά και βρέθηκε δίπλα στις νεαρές Κόρες, τα αγάλματα των νεαρών κοριτσιών, με τα φουστάνια και τις τρέσες. Άρχισαν τα γέλια όλες μαζί. Κατέβηκαν από τα βάθρα τους. Ήταν η ώρα για το νυχτερινό τους παιχνίδι. Κάθε βράδυ που έφευγαν οι επισκέπτες, εκείνες ζωντάνευαν και διασκέδαζαν.
Έτσι και σήμερα. Κατέβηκαν κι άρχισαν το κυνηγητό, το κρυφτό γύρω από τις κολώνες. Μέχρι που αποφάσισαν να πάνε πάνω να δούνε τις θείες. Τις Καρυάτιδες. Εκείνες τις καλωσόρισαν σαν μια χαρούμενη, φασαριόζικη κοριτσοπαρέα που τους δίνει ζωή. Και τότε οι Κόρες ζήτησαν από τις Καρυάτιδες να τους πουν τις ιστορίες τους. “Πείτε μας για τη μέρα που μας βρήκαν”, τους ζήτησαν κι η θεία Μελίτα δεν τους χάλασε το χατίρι. Κι ύστερα της ζήτησαν να τους πει την ιστορία του θλιμμένου Οθωμανού. Μα αυτή ήταν μια πικρή ιστορία για τις Καρυάτιδες, αφού ξυπνούσε εκείνη τη φοβερή μνήμη…Τότε που η Αθήνα ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και υπεύθυνος στην Ακρόπολη ήταν ο στρατιωτικός διοικητής Δισδάρης. Κάποια μέρα έγινε το κακό. Ο Δισδάρης δάκρυσε όταν οι εργάτες κατέβασαν μια από τις μεγάλες πλάκες με τα γλυπτά αλλά τους έπεσε στο έδαφος σπάζοντας σε χίλια κομμάτια. Ο Δισδάρης φώναξε “τέλος”. Λίγες μέρες μετά όμως οι εργάτες ξαναγύρισαν. Ξήλωσαν την μία από τις αδελφές Καρυάτιδες, την Κάρυ και τη θέση της έχτισαν μια κολώνα με τούβλα. Ο πόνος ήταν μεγάλος. Κάπως έτσι ξεκινά το μαρτύριο του αποχωρισμού τους.
Μέσα από τις απορίες και τις ερωτήσεις των κοριτσιών, η Καρυάτιδα Μελίτα κατατοπίζει με ειλικρίνεια, ευθύτητα και αλήθεια τις Κόρες και μαζί τους τους νεαρούς αναγνώστες. Για μια από τις πιο σκοτεινές υποθέσεις στα χρονικά του παγκόσμιου πολιτισμού.
Μετά το “Χτίζοντας το νέο μουσείο της Ακρόπολης” (Λιβάνης, 2009), η Νίκη Δόλλη γράφει πάλι για την αγαπημένη της Ακρόπολη, αυτή τη φορά για παιδιά, προσπαθώντας μέσα από μια πολύ όμορφη ιστορία, να γνωρίσει σε όλους τους νεαρούς αναγνώστες το μείζον πολιτιστικό ζήτημα της αρπαγής των πολύτιμων αρχαιοτήτων της Ακρόπολης με αιχμή εκείνη της δεύτερης Καρυάτιδας. Έχοντας συμμετοχή σε όλες τις φάσεις ανέγερσης και λειτουργίας του νέου μουσείου της Ακρόπολης, η συγγραφέας προφανώς και έχει ιδιαίτερη αγάπη και ευαισθησία για το ζήτημα. Το “Νύχτες χωρίς την Κάρυ” είναι μια ξεχωριστή παραμυθική ξενάγηση των παιδιών στο ζήτημα της κλοπής των γλυπτών του Παρθενώνα. Η στιγμή που το μουσείο αδειάζει από επισκέπτες και οι κόρες κατεβαίνουν από τα βάθρα τους για να παίξουν και να συναντήσουν τις πέντες Καρυάτιδες, μόνο συγκίνηση μπορεί να σας φέρει. Η νύχτα τους μέσα στο Μουσείο της Ακρόπολης είναι η νύχτα του ελληνικού πολιτισμού που προσπαθεί εναγωνίως να ξημερώσει.
Χωρίς κραυγές και εθνικές υστερίες, τοποθετώντας την ιστορία και τα πράγματα στη σωστή τους βάση, δημιουργώντας φυσική και όχι εκβιαστική συγκίνηση, η συγγραφέας φτιάχνει ένα κομψό όπλο για κάθε εκπαιδευτικό (αλλά και γονιό) που θέλει να μυήσει τα παιδιά στην πιο διάσημη πληγή του ελληνικού πολιτισμού.
Βρήκα την εικονογράφηση της Ελένης Οικονομοπούλου κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Μοιραία εγγύτερα στη ρεαλιστική αποτύπωση της ιστορίας και παρόλα αυτά στυλάτη, με όμορφες χρωματικές αποτυπώσεις και μια αίσθηση χειροποίητης καρτ-ποστάλ να διαπερνά τουλάχιστον το δικό μου βλέμμα.
Πολύ όμορφη έκδοση στο σύνολό της (μέγεθος, ποιότητα χαρτιού, γραμματοσειρά, παράρτημα με πληροφορίες για τις Καρυάτιδες και τις Κόρες καθώς και άλλες πληροφορίες για γονείς και εκπαιδευτικούς). Για παιδιά από 6-7+ που με την κατάλληλη αφήγηση κατεβαίνει ηλικιακά όπου θέλεις. Από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Δείτε:
Η ιστορία της αρπαγής: Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Αγγλία διορίζει πρεσβευτή στην Τουρκία τον Thomas Bruce, γνωστότερος ως 7ο λόρδο του Έλγιν. Θαυμαστής της ελληνικής τέχνης ο λόρδος του Έλγιν, αξιοποίησε την επιρροή που είχε η ιδιότητά του στο Σουλτάνο, χρησιμοποίησε πολλά μέσα (δωροδοκίες κ.α.) προκειμένου να κατορθώσει το συνεργείο του να εισέλθει στο χώρο της Ακρόπολης. Με φιρμάνι του Καιμακάν Πασά, δινόταν η άδεια στο συνεργείο του να στήσει ικριώματα γύρω από τον Παρθενώνα και να κάνουν ανασκαφές. Ξεπερνώντας κάθε όριο, το συνεργείο του Έλγιν, από το 1801 έως το 1804, συγκέντρωσε μια συλλογή από 56 λίθους της ζωοφόρου από τον Παρθενώνα, 19 αετωματικές μορφές και 15 μετόπες μαζί με ορισμένα αρχιτεκτονικά μέλη από το μνημείο. Φορτώθηκαν όλα σε ξύλινα κιβώτια και μεταφέρθηκαν στον Πειραιά περιμένοντας το διωγμό τους για την Αγγλία. Χρειάστηκαν 17 αποστολές για να διωχθούν οι αρχαιότητες τς Ακρόπολης. Μάλιστα, κατά την πρώτη αποστολή, το προσωπικό πλοίο του Έλγιν, ο “Μέντορας”, ναυάγησε στα ανοιχτά των Κυθήρων και οι δύτες χρειάστηκαν 2 χρόνια για να τα διασώσουν. Όταν τα γλυπά έφτασαν στη Βετανία, ο Έλγιν αποπειράθηκε να πουλήσει τα μάρμαρα του Παρθενώνα στο βρετανικό κράτος, κάτι το οποίο έγινε τελικά αντί του ποσού των 35 χιλιάδων λιρών.
Οι Καρυάτιδες: Καρυάτις ονομάζεται το γλυπτό που έχει γυναικεία μορφή και χρησιμεύει στην στήριξη κτιρίων. Η λέξη Καρυάτις σημαίνει (αρχ. ελληνικά) κόρη από τις Καρυές (πόλη κοντά στην Σπάρτη). Στο Ερεχθείο της Ακρόπολης, η νότια πρόσταση του κτιρίου αντί για κίονες, έχει έξι αγάλματα κορών, τις Καρυάτιδες, που στήριζαν την οροφή. Κάτω από την πρόσταση βρισκόταν ο τάφος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας, Κέκροπα. Το όνομα Καρυάτιδες δόθηκε στα έξι αυτά αγάλματα αρκετά αργότερα. Το συνεργείο του Έλγιν αφαίρεσε τη δεύτερη από τα δυτικά Κόρη (Καρυάτιδα) που σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.
Οι κόρες της Ακρόπολης: απεικονίζουν νεαρά κορίτσια ή γυναίκες και ήταν προσφορά πλουσίων πολιτών στη θεά Αθηνά. Η πιο γνωστή και η ψηλότερη κόρη είναι εκείνη της Αίθουσας των αρχαϊκών έργων, γνωστή με το όνομα του γλύπτη της, Αντήνορα.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Νύχτες χωρίς την Κάρυ -Μια ιστορία για την έκτη Καρυάτιδα |
| Συγγραφέας: | Νίκη Δόλλη |
| Εικονογράφηση: | Ελένη Οικονομοπούλου |
| Εκδόσεις: | Καλειδοσκόπιο |
| Απόδοση στα ελληνικά: | Ελπίδα Μάντη |
| ISBN: | 978-960-471-096-6 |
Ελένη Οικονομοπούλου
