Οι κυνηγοί, πολύ παλιά, δεν είχαν όπλα, καραμπίνες και κυνηγετικά τουφέκια. Έτσι λοιπόν έπιαναν τα πουλιά με τον τρόπο των…ψαράδων. Άπλωναν μεγάλα δίχτυα όπου είχαν περασμένα δολώματα (σκουλήκια κτλ) σε σημεία ξεκούρασης των αποδημητικών πουλιών και τα περίμεναν να ορμήσουν κατά πάνω τους. Εκείνα, κουρασμένα από τα πολυήμερα ταξίδια τους, έπεφταν με τα μούτρα πάνω στα δολώματα και πιάνονταν από το ράμφος (μύτη). Επειδή τα αποδημητικά, κατά γενική ομολογία, θεωρούνται πολύ έξυπνα πουλιά, προέκυψε η φράση “το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται” όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι ακόμα και ο έξυπνος άνθρωπος μπορεί να την πατήσει σε κάποια παγίδα, είτε επειδή την υποτίμησε, είτε επειδή δεν ήταν συγκεντρωμένος.
Προεκτείνοντάς την, σημαίνει ότι και οι έξυπνοι άνθρωποι, δεν μπορεί να είναι το ίδιο έξυπνοι σε όλους τους τομείς της ζωής.
