Η Κατερίνα Τζαβάρα, για το βιβλίο της “Πάμε να μετρήσουμε τη Γη;” (εκδόσεις Διάπλους). 
«Πάμε να μετρήσουμε τη Γη;»
Όταν έγραφα την ιστορία αυτού του βιβλίου, πριν 2 χρόνια περίπου, το μόνο που ήθελα ήταν να ταξιδεύω. Να φεύγω από την πόλη και την καθημερινότητά της, να αλλάζω ρυθμούς, εικόνες και συνήθειες. Και πάντα, αν με ρωτήσεις, αυτό ήθελα. Να ταξιδεύω και να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους. Όχι παλιούς, σαν κι εσένα κι εμένα, που βλεπόμαστε συνέχεια και ξέρουμε τι τρώμε και τι φοράμε και γελάμε με τα ίδια αστεία. Από τους άλλους, φρέσκα πρόσωπα που δεν έχω ξαναδεί, που δεν ξέρω πώς είναι φτιαγμένα η πόλη, το χωριό και τα σπίτια τους, οι συνήθειες στη δουλειά τους, ποια ώρα πάνε βόλτα και τι βιβλία διαβάζουν. Και, φυσικά, να γνωρίζω παιδιά από τόπους μακρινούς. Να τα παρατηρώ, να μιλάω μαζί τους, να βλέπω πώς παίζουν, με τι γελάνε, σε ποια μουσική χορεύουν, αν πηγαίνουν στα βιβλιοπωλεία, στα μουσεία, στο θέατρο, αν κάνουν ησυχία στο δρόμο, αν αγαπούν το σχολείο τους. Και έτσι, άρχισα να ταξιδεύω περισσότερο με τα βιβλία μου, για τα βιβλία μου, αλλά αυτό ήταν το άλλοθι. Κατά βάθος λαχταρούσα το ταξίδι και την προοπτική του.
Φαντάζομαι πως αυτή μου η διάθεση επηρέασε και αυτά που έγραφα τότε. Από την άλλη, πάντα αναρωτιόμουν τι να σκέφτονται άραγε τα παιδιά… για τα παιδιά που ζουν σε άλλες χώρες. Έχουν απορίες σαν τις δικές μου; Θα ήθελαν να τα γνωρίσουν; Μέσα στη σχολική τάξη δεν έβγαζα κάποιο συμπέρασμα. Ναι, πάντα θα υπάρχει μια φυσική περιέργεια για το άγνωστο, πάντα τα παιδιά θα ξεσηκωθούν στη θέα ή στο άκουσμα του διαφορετικού αλλά πόσο, αλήθεια, θέλουν να επικοινωνήσουν με συνομηλίκους που ζουν σε μια «ξένη» χώρα, χωρίς τη δική μας μεσολάβηση; Τι να σκέφτονται μετά την αφήγηση ενός παραμυθιού ή την παρατήρηση εικόνων για τη ζωή των άλλων παιδιών στον πλανήτη; Οι ζωγραφιές, οι συζητήσεις που ακολουθούσαν ήταν παραπλανητικές. Επηρεασμένα από τη δική μου παρότρυνση και χαρούμενη διάθεση να «κάνουμε κάτι όλοι μαζί» και την επικοινωνία με άλλα σχολεία στο skype, τα παιδιά έδειχναν χαρούμενα και ανυπόμονα να γνωρίσουν συμμαθητές τους από άλλες πόλεις. Και επιδίδονταν σε κατασκευές και συγγραφή ιστοριών και χίλια δυο άλλα παιχνίδια για να τα μοιραστούν. Στο Διαδίκτυο μπορείς να κολυμπήσεις σε ωκεανούς ιδεών και παιδιών που συνομιλούν με «έξυπνο» τρόπο. Πόσα, όμως, παιδιά, μεγαλώνοντας, σκέφτονται ότι θέλουν να γνωρίσουν και ίσως να αλλάξουν κάποια πράγματα στον κόσμο;
Πολλά χμμμμ… μαζεμένα. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσω να σημειώνω ιδέες για το βιβλίο, θυμάμαι πως ολοκληρώναμε ένα project στο νηπιαγωγείο με θέμα την ειρηνική συμβίωση των μαθητών μέσα στην ίδια σχολική κοινότητα. Τα παιδιά έγιναν «αγγελιοφόροι της ειρήνης» και θέσπισαν νέους κανόνες και πρακτικές επικοινωνίας μεταξύ σχολικών τάξεων, μαθητών αλλά και δασκάλων. Ήταν μία σπουδαία περίοδος! Έβλεπα τα παιδιά να ανθίζουν, να σκέφτονται με αισιοδοξία και αλληλεγγύη. Να εφευρίσκουν χαριτωμένους τρόπους για να μοιράζονται τους κοινόχρηστους χώρους και τα παιχνίδια τους. Να στήνουν μικρές ομάδες ανάγνωσης και ανταλλαγής βιβλίων. Και όλα αυτά να θέλουν να τα επικοινωνήσουν και στην τοπική τους κοινότητα αλλά και σε άλλες σχολικές κοινότητες. Οι πρώτες γραμμές του καινούργιου βιβλίου είχαν αρχίσει να κυλάνε πάνω στο χαρτί… «Ο Λεγκ και ο Άλεξ είναι κολλητοί φίλοι εδώ και 5 χρόνια. Σχεδόν όλη τους τη ζωή. Έχουν διαβάσει 158 βιβλία μαζί. Έχουν παίξει 234 επιτραπέζια παιχνίδια. Έχουν φάει 176 παγωτά και έχουν πηδήξει 82 φορές τον φράχτη του κυρίου Μπέμπεκ.
… Ο Λεγκ και ο Άλεξ μετράνε με αριθμούς ό,τι κάνουν και τα καταγράφουν στο δικό τους ημερολόγιο περιπέτειας.»
Μα αυτοί οι δύο δε θα σταματήσουν εδώ, σκέφτηκα, θα προσπαθήσουν το άπιαστο, θα πάνε να μετρήσουν τη Γη. Και πρέπει να βγουν νικητές!
Και κάπως έτσι, ξεκίνησα να γράφω το απόγευμα μιας Πέμπτης και Παρασκευή μεσημέρι το πρώτο χειρόγραφο ήταν έτοιμο. Δεν προσπάθησα να «χτίσω» μια ιστορία, η ιστορία ήταν ήδη εκεί χωρίς να με ρωτήσει. Ευτυχώς, ήταν του γούστου μου κι έτσι δεν είχαμε πολλές διαφωνίες. Το βιβλίο, βέβαια, με παίδεψε πολύ στη συνέχεια, στις λεπτομέρειες, στις εικόνες, στα σημεία που κάθε μέρα έσβηνα και διόρθωνα, τα ίδια ξανά και ξανά για εβδομάδες. Και τώρα, πάλι αλλαγές κάνω κι ας έφυγε από κοντά μου.
Για τα παιδιά που ονειρεύονται να πετάξουν.
Για τα παιδιά που ξεπερνούν τοίχους και εμπόδια.
Για το παιδί μέσα σου και μέσα μου που ακόμη ελπίζει.
Για όποιον πολεμάει τον πόλεμο με λέξεις,
μουσικές και ζωγραφιές.
https://www.elniplex.com/%cf%80%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84%cf%81%ce%ae%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%b6%ce%b1%ce%b2%ce%ac%cf%81%ce%b1/
