Μια φορά ήταν μια μηλιά. Ζούσε στο λόφο, σε κάποιον λόφο που δεν έχει όνομα. Σε έναν λόφο που έχει σημασία αλλά το όνομά του δεν έχει σημασία.
Μια μηλιά με πράσινα φύλλα, με κίτρινα φύλλα, με άνθη λευκά, με κόκκινα μήλα, με γυμνά κλαδιά. Είναι οι εποχές, η διαδοχή τους, που αλλάζουν ένδυμα και εμφάνιση στη μηλιά.
Τα δέντρα είναι πάντοτε όμορφα, με ή χωρίς φορεσιά, με όποιο χρώμα έχουν τα φύλλα τους, με ο,τι περιβάλλει το τοπίο που σκεπάζουν. Αλλά δε φτάνει μόνο η ομορφιά στη ζωή (και των δέντρων).
Το χειμώνα η μηλιά είχε παρέα το σφύριγμα του ανέμου που τοξοβολούσε ανάμεσα στα φύλλα, τα χορτάρια, τις χαραμάδες, τα περάσματα. Μα το ‘χε συνήθειο παντοτινό τις άνοιξες αυτός να φεύγει, να απομακρύνεται, να λιγοστεύει. Και το σφύριγμα του χάνεται μακριά μέχρι τον επόμενο χειμώνα. Κι αυτό το λες κύκλο της ζωής.
Τις άνοιξες που όλα γύρω ομορφαίνουν, η μηλιά δυστυχούσε. Ένα απόλυτο κοντράστ έξω και μέσα της. Καμιά παρέα κι η μοναξιά στο θρόνο της, κάπου πάνω στα κλαδιά της, ίσως και βαθιά στις ρίζες της. «Φώναξε κάποιον για να έχω παρέα» ζήτησε από τον άνεμο μια άνοιξη η μηλιά.
Εκείνος θα την ακούσει όπως κάνουν οι άνεμοι πάντα με τα δέντρα. Θα της στείλει διαδοχικά 5 διαφορετικές υπάρξεις: δυο καρδερίνες, μια αράχνη, μια μέλισσα, δυο παιδιά και έναν σκαντζόχοιρο.
Οι καρδερίνες θα ζητήσουν να χτίσουν τη φωλιά τους, η αράχνη να υφάνει τον ιστό της, η μέλισσα να πάρει τη γλύκα των ανθών της, τα παιδιά να ξεκουραστούν στον ίσκιο της, ο σκαντζόχοιρος να κοιμηθεί κοντά της το χειμωνιάτικό του ύπνο.
Η μηλιά θα τους καλοδεχτεί όλους. Θα τους προσφέρει τα κλαδιά της, τα λουλούδια της, τους καρπούς της, τον κορμό της. Κάθε κομμάτι της, κάθε μέτρο του σώματός της, θα γίνει φιλοξενία και χαρά για τους επισκέπτες του λόφου. Όλοι θα βρουν στη μηλιά του λόφου αυτό που τους λείπει, αυτό που ζητούν. Στήριγμα, σπίτι, φαγητό, ξαπόσταση.
Η μηλιά δε θα αρνηθεί ποτέ. Η μηλιά είναι η αγάπη. Νιώθει μόνη όταν κανείς δεν είναι κοντά της. Όταν έρθει, όποιος και να ‘ρθει, δίνει πάντα το καλύτερο που έχει.
Κάπως έτσι λειτουργεί και ο αόρατος κι άφατος μηχανισμός της αγάπης. Έχεις μόνο να πας κοντά της, έστω με βοήθεια, έστω μ’ ένα σφύριγμα του ανέμου.
Κατά την άποψή μου η Συντροφιά του Λόφου δεν είναι ένα απλό (και μόνο) βιβλίο καληνύχτας. Μια δεύτερη, ακόμα πιο σταθερή άποψη που διαμόρφωσα διαβάζοντάς το είναι ότι δεν έχει ηλικία. Δεν έχει τάργκετ γκρουπ. Μπορεί να διαβαστεί σε παιδί 2 χρονών και σε παιδί 8 χρονών. Το καθένα θα το ακούσει με το ίδιο ενδιαφέρον και θα κινήσει τη σκέψη του, την όποια σκέψη του, με βάση όσα του επιτρέπει η ηλικία και οι γνώσεις του, η φαντασία του και οι δικές του εικόνες.
Η Συντροφιά του Λόφου είναι ενθαρρυντική για τη συνέχεια της συγγραφέως, δεδομένου ότι είναι το πρώτο της βιβλίο, και ιδιαιτέρως αξιόλογη, ακόμα κι αν το ξεχάσεις (ότι είναι το πρώτο).
Η εικονογράφηση της Μαίρης Πολυδώρου στις περισσότερες σελίδες αφήνει μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση “αφής” στον αναγνώστη (όλες οι απεικονίσεις της μηλιάς και των φύλλων). Να τρίψεις τα δάχτυλά σου πάνω τους. Πολύ όμορφο αυτό. Οι σελίδες με τις μορφές δεν το έχουν σε τέτοιο βαθμό αυτό.
Η Συντροφιά του Λόφου, συντροφιά σας…
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η συντροφιά του λόφου |
| Συγγραφέας: | Μαριάννα Κουμαριανού |
| Εικονογράφηση: | Μαίρη Πολυδώρου |
| Εκδόσεις: | Παρρησία |
| Σελίδες: | 24 |
| Μέγεθος: | 22 Χ 17 |
| ISBN: | 978-960-696-114-4 |
