Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών
«Έχω μάστερ, 16 χρόνια εμπειρίας, δουλεύω σε δύο επιπλέον δουλειές και δωρίζω αίμα για να πληρώσω τους λογαριασμούς. Είμαι δασκάλα στην Αμερική».
«Το παιδί μου κι εγώ μοιραζόμαστε ένα κρεβάτι σε ένα μικρό διαμέρισμα. Ξοδεύω 1000 δολάρια σε προμήθειες και έχω απολυθεί τρεις φορές λόγω περικοπών προϋπολογισμού. Είναι δασκάλα στην Αμερική».
«Έχω 20 χρόνια εμπειρίας, αλλά δεν μπορώ να φτιάξω το αυτοκίνητό μου, να επισκεφθώ έναν γιατρό για τους πονοκεφάλους ή να αποταμιεύσω για το μέλλον του παιδιού μου. Είμαι δασκάλα στην Αμερική».
Περιοδικό TIME. Η.Π.Α.
«Έτσι, ενώ η δουλειά του δασκάλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους· ενώ αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη φύση αλλά στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα αλλά στην πόλη· ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς μια ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δάσκαλου. Και τη δουλειά του την επήραμε σα μία από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο.
Εξεχάσαμε, δηλαδή ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες. Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό.
Δημιουργεί, δηλαδή ανθρώπους κατά την έννοια ότι τους αποσπά από τη δικαιοδοσία του φυτού και του ζώου. Και τους υψώνει στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος πλάσματος.
…Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό… Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.
Μ’ ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θά ‘ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο…»
Δημήτρης Λιαντίνης, Τα ελληνικά
