Ένας Δινώσαυρος, διόλου ανορθόγραφος, με ωμέγα και με γιώτα, μου άλλαξε τα φώτα. Γιατί, ενώ στο κάτω κάτω της γραφής, κάθε μικρός δεινόσαυρος, σχεδόν εκ γεννετής, έχει μια ξεχωριστή μανία – κόμικς, αυτοκίνητα, μη σου πω και στίκερ της πανίνι, μέχρι και αστρονομία, ετούτος ο Δινώσαυρος σε τούτο διαφέρει: τον ενδιαφέρει μόνο να δίνει, να προσφέρει. Πώς το λένε! Να χαρίζει και παραπέρα να μην το ζαλίζει.
Έτσι, από αυτό το δίνω βγήκε και τ’ όνομά του, δύσκολα θα λέγαν έτσι τον παππού ή τη γιαγιά του.
“Όταν λέει ‘θέλω τυρόπιτα’
δεν εννοεί ‘πεινάω’
Εννοεί ‘ε ρε να ‘χα ένα ταψί
όλους να σας κερνάω”
Τα δώρα που του φέρνουν στα πάρτι οι φίλοι του πίσω τους τα γυρίζει: τους τα ξαναχαρίζει.Και ας τους εκνευρίζει. Όλα τα δίνει, όλα, εκτός από το Κόκαλό του, αυτό είναι δικό του, κατάδικό του. Και βασικά είναι το μυστικό του. Γιατί θα είναι το δώρο το πολύτιμό του, στον αδερφό του, όταν θα βγει από τ’ αβγό του.
Όμως για μισό λεπτό! Τι είδε ο Δινώσαυρος μέσα απ’ το σχολικό; Τον Τυρέξ τις πίτσες στον κάδο να πετάει; Πφφ! Σίγουρα, μ’ αυτόν κάτι καλά δεν πάει. Το πρόβλημα είναι πως ο Τυρέξ φτιάχνει κάτι πίτσες τεράστιες που όσο μεγάλο κομμάτι κανείς να πάρει, ακόμα κι αν πάρουν όλοι οι δεινόσαυροι από εδώ ως τη Μαδαγασκάρη, η πίτσα που θα μείνει είναι όση και το φεγγάρι.
Πολλή πίτσα περισσεύει. Κι ο Τυρέξ άλλο δεν κάνει απ’ το να την πετάει. Μα είναι σωστό αυτό ενώ κάποιος που πεινάει θα μπορούσε να τη φάει; Πολύ τον απασχόλησε τον Δινώσαυρό μας αυτή τη συνήθεια του Τυρέξ που ‘γινε το μυαλό του αφρολέξ.
“Δεν είναι κρίμα να πετάει το φαγητό;
Δεν είναι κρίμα να πετάει το φαγητό;
Δεν είναι κρίμα να πετάει το φαγητό;”
Αναρωτιόταν ο Δινώσαυρος όλη τη μέρα στο σχολειό. Στο τέλος αποφάνθηκε με τρόπο… φυσικό:
Όχι! ΔΕΝ είναι κρίμα να πετάει το φαγητό.
Είναι ΤΕΛΕΙΟ να πετάει το φαγητό!
Στους πεινασμένους όλης της γης να πάει! Πρέπει να βρεθεί τρόπος για να… πετάει!
Οι εφευρέσεις του Δινώσαυρου και της παρέας του είναι πραγματικά ευρηματικές. Από εκείνες που κι άλλες τόσες θες. Από την Πιπεριά την Καυτερωτή μέχρι το Παγωτόξο!
Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα είχαν υπολογίσει; Μα περιμένει κανείς πως ο Δινώσαυρος έτσι εύκολα θα τα παρατήσει; Να είστε σίγουροι πως στο βιβλίο θα διαβάσετε μια μαγική, πολύ μαγική λύση! Που κι εσάς θα βοηθήσει!
Το βιβλίο της Αλεξάνδρας Κ. και του Αντώνη Παπαθεοδούλου είναι τουλάχιστον ευρηματικό. Γιατί είναι ένα από τα πιο καλοδουλεμένα σε ρίμα ελληνικά παιδικά βιβλία, με στίχο που δεν παραδόθηκε αμαχητί και δεν εκβιάστηκε εν μια νυκτί. Γιατί βρίθει φαντασίας και χιούμορ, ροής και εικόνων, δεν σκαλώνει. Γιατί έχει ένα πλήθος ευφάνταστων λέξεων που συνθέτονται ευφυώς δίνοντας στο στέρεο περιεχόμενο του μηνύματος την ισχυρή νότα του χιούμορ και του γέλιου. Και πάνω απ’ όλα γιατί παίρνει την πλέον σύγχρονη τάση στο χώρο της οικοαντίληψης, εκείνη της μείωσης της υπερκατανάλωσης και της ταυτόχρονης αξιοποίησης της υπερκατανάλωσης προς όφελος εκείνων που το χρειάζονται πραγματικά. και την μετουσιώνει σε πράξη, ενσυναίσθηση και συναντίληψη.
Το ReDuce καθώς και το ReUse έχουν κερδίσει αισθητά έδαφος σε σχέση με το πρωταρχικό Recycle. Η μείωση της κατανάλωσης θα φέρει μείωση της παραγωγής. Δεν είναι κακό. Αλήθεια όμως… το πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου βρίσκεται στην υπερπαραπαγωγή ή στην υπερκατανάλωση σε συγκεκριμένα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη; Πιστεύω ότι ότι το δεύτερο σκέλος είναι ακόμα σημαντικότερο καθώς λαμβάνει υπόψη του τη διακοπή ροής προς συγκεκριμένες κοινωνίες αγαθών και τη διανομή τους σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
1. Δεν αγοράζω κάτι που χρειάζομαι για ελάχιστες φορές. Προτιμώ την αναζήτηση δανεισμού του.
2. Προτιμώ την αγορά προϊόντων που έχουν παραχθεί όσο το δυνατόν εγγύτερα στον τόπο κατοικίας μου. Το ζήτημα δεν είναι τοπικιστικό ή εθνικό. Όσο μακρύτερα παράγεται ένα προϊόν, τόσο μεγαλύτερη επιβάρυνση αποτελεί για τον πλανήτη η μεταφορά και διακίνησή του.
3. Περιορίζω την κατανάλωσή του σε όσα πραγματικά χρειάζομαι. Αν υπάρχουν πράγματα, αντικείμενα ή τρόφιμα, που δεν χρειάζομαι ή δεν κατανάλωσα ή έστω μου περισσεύουν, είναι απείρως προτιμότερο να τα χαρίσω σε ανθρώπους που γνωρίζω ότι τα έχουν ανάγκη ή έστω σε φορείς και οργανώσεις που κινητοποιούνται στο χώρο της παροχής βοήθειας σε ευπαθείς ομάδες.
Όλα τα παραπάνω είναι στη σωστή κατεύθυνση του σύγχρονου πολίτη. Θαρρώ πως το βιβλίο όμως εστιάζει σε μια πολύ σημαντική διάσταση. Έχεις παραπάνω (δε σου μιλώ για μισή φέτα ψωμί που περίσσεψε). Το πετάς. Γιατί; Γιατί εκείνο που περισσεύει, δε σκέφτεσαι να το κάνεις κάτι άλλο; Γιατί θεωρείς πως κανείς δεν αξίζει τη βοήθειά σου ή ότι εσύ δε θα βρεθείς ποτέ σε αντίστοιχη θέση; Θυμήσου τους Έλληνες του 2008. Ήταν πάνω από 5% εκείνοι που πίστευαν ότι το πράγμα θα αγριέψει τόσο; Προφανώς και είπα πολλούς.
Αξιοποιώ το περίσσευμά μου. Προσφέρω. Βοηθάω. Και τα σχολεία είναι ένας τρομερά σημαντικός πυρήνας παροχής βοήθειας και ενσυναίσθησης. Κάποια παιδιά μπορεί να μην έχουν φαγητό. Μου έχει τύχει. Κινητοποιούμε με σεβασμό και εχεμύθεια άλλους γονείς ή τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς να φροντίσουν για την αναπλήρωση αυτών των γευμάτων. Θα γίνει. Υπάρχουν άνθρωποι. Να βγουν μπροστά 1-2 χρειάζεται. Κι οι άλλοι θα ακολουθήσουν.
Καλλιεργούμε μέσα στο σχολείο με οργανωμένες δραστηριότητες την κουλτούρα της μοιρασιάς και της προσφοράς. Πώς; Ιδέες:
1. Κόβουμε μικρά κομμάτια από το (παράδειγμα) υγιεινό κέικ μας και τα προσφέρουμε στους συμμαθητές μας οι οποίοι μας χαρίζουν αντίστοιχα κάτι δικό τους. Η ανταλλαγή δε χτίζει μόνο την κουλτούρα της ανταλλακτικής οικονομίας στα παιδιά. Ανοικοδομεί την ανταλλαγή αλλά κυρίως την προσφορά, την πεποίθηση ότι ο άλλος έχει και θέλει να μας δώσει.
2. Δίνουμε εμείς οι ίδιοι το παράδειγμα. Κερνάμε τα παιδιά από το δεκατιανό μας, π.χ. τους ξηρούς καρπούς μας. Τα παιδιά απολαμβάνουν να τους δίνεις και συνήθως τους αρέσει κάτι που είδαν να τρως με απόλαυση εσύ.
3. Οργανώνουμε ημέρα ανταλλαγής παιχνιδιών (αυτό μου το πρότεινε η εξάχρονη μαθήτριά μου Βασιλική Μ. και είμαι ήδη σε διαδικασίες δρομολόγησής του. Ανταλλακτικό Παιχνιδάδικο. Κάθε παιδί φέρνει από ένα παιχνίδι του στο σχολείο με σκοπό τους επόμενους 6-7 μήνες να το δανείζονται κάθε π.χ. Παρασκευή οι συμμαθητές του, ένας διαφορετικός κάθε φορά. Η διαδικασία έχει προφανή ωφέλη και κινείται κατά τα πρότυπα των δανειστικών βιβλιοθηκών.
4. Συγκεντρώνουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε (παιχνίδια, ρούχα, αντικείμενα, τρόφιμα διαρκείας ίσως) και κάνουμε επίσημη επαφή με κάποιο φορέα για να τα δωρίσουμε. Μπορούμε να το επισκεφθούμε με τα παιδιά ακόμα και να συνομιλήσουμε μαζί τους ώστε να συναισθανθούμε το πρόβλημα του υποσιτισμού και της φτώχειας γενικότερα.
5. Τοποθετούμε ένα μπολ έξω από το σχολείο με νερό και ένα άλλο στο οποίο ρίχνουμε το κόκκαλο από το κοτόπουλο ή την μπριζόλα μας και άλλα μέρη φαγητού που δεν τρώμε. Εκτείνουμε τη δραστηριότητα της προσφοράς και στα αδέσποτα, έκταση που μυεί τα παιδιά σε διαδικασίες και συναισθήματα ενσυναίσθησης.
Το βιβλίο “Δινώσαυρος- Πετάει το φαγητό” υποστηρίζει οικονομικά το “Μπορούμε”, μία μη κερδοσκοπική οργάνωση με σκοπό τον περιορισμό της σπατάλης τροφίμων και την καταπολέμηση του υποσιτισμού στην Ελλάδα.
Εκδόσεις Πατάκη.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Δινώσαυρος- Βιβλίο 1- Πετάει το φαγητό
|
| Συγγραφέας: | Αλεξάνδρα Κ.- Αντώνης Παπαθεοδούλου |
| Εικονογράφηση: | Δάφνη Σιβετίδη |
| Σελιδοποίηση: | Νίκη Αντωνακοπούλου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Σεπτέμβριος 2016 |
| Διόρθωση: | Θανάσης Κοκολόγος |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 21 Χ 17 |
| ISBN: | 978-960-16-4903-0 |
