.jpg)
Γράφει η Καίτη Παρασκευά
Σκίαζω…σκιάξιμο…σκίαση…σκιάχτρο!Στην πρώτη ιστορία Πουλιά δεν είμαι σκιάχτρο.
Λέξεις από ένα μικροσκοπικό λεξικό, λέξεις άγνωστες για ένα δέντρο. Ένα δέντρο που νιώθει ανεπιθύμητο ,που θυμάται πως καμουφλάρονται και που βλέπει ένα λευκό κοράκι σε μία κατά τ’άλλα συνηθισμένη μέρα.
Ένα άλλο σκιάχτρο στη δεύτερη ιστορία.Το σκιάχτρο που ήθελε να γίνει σεφ μόλις νύχτωνε άναβε φωτιά,σόταρε κουνουπίδια και στράγγιζε λάχανα και αν νομίζετε ότι έκανε μόνο αυτά σίγουρα δεν είναι το σκιάχτρο της ιστορίας μας. Εδώ το σκιάχτρο είναι ο καλύτερος σεφ και πασπαλίζει τα φαγητά του με θυμάρι,ρίγανη και βασιλικό.
Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου έπρεπε όμως να επιστρέψει στη θέση του.Μπορεί να αντέξει ένα σκιάχτρο τόση κούραση;Ποιος θύμωσε μαζί του μέχρι να δοκιμάσει τα φαγητά του;Ποιοι το βοήθησαν για να γίνει ο επίσημος σεφ του χωριού;
Κι αν πάμε πίσω παλιά θα συναντήσουμε την τρίτη ιστορία .Οι καρδιές του σκιάχτρου,ένα σκιάχτρο που η καρδιά του χτυπάει και μια μοναδική ιστορία αγάπης εξελίσσεται μαζί με ένα αεράκι που έγινε άνεμος δυνατός και επικίνδυνος και τρύπωσε στην τσέπη της αχυρένιας καρδιάς του.
Και ένα σκιάχτρο προβληματισμένο μέσα στις αχυρένιες σκέψεις του.Με καινούριο καπέλο, να προσέχει το αμπέλι. Σίγουρα όμως μπορεί να τα καταφέρει; Πράγματι το φοβούνται όλοι; Ένα συναρπαστικό καλοκαίρι με ένα φαινομενικά ακίνητο σκιάχτρο. Στην τέταρτη ιστορία Οι αχυρένιες σκέψεις του σκιάχτρου.
Το καλοκαίρι ο ήλιος ξεπροβάλλει από τη θάλασσα τι πρόβλημα έχει αυτό το σκιάχτρο στην πέμπτη ιστορία Το σκιάχτρο που άνθισε. Έχει μόνο δεκατέσσερις ώρες και δέκα λεπτά. Για να κάνει τι; Για να πάρει μέρος σε… δεν μπορώ να σας πω,το μόνο που θα σας πω ότι δεν είναι από τα σκιάχτρα που θα το δείτε με καρό πουκάμισο και φοράει μόνο εξαίρετα μεταξωτά μαντήλια. Θα μπορούσε όμως να είναι ο νικητής; Σίγουρα όχι. Όμως όταν έχεις φίλους έναν τυφλοπόντικα και ότι ζώο υπάρχει στο νησί,τότε οι πιθανότητες να γίνεις ο καλύτερος ,είναι μεγάλες.
Στην έκτη ιστορία Το πουλί και το σκιάχτρο.Ο φόβος και ο τρόμος των πουλιών τα σκιάχτρα και ειδικά των δειλών και μαύρων πουλιών.Ίσως γιατί τα σκιάχτρα θυμίζουν τους ανθρώπους. Δεν είναι καθόλου απλό να πλησιάσεις φράουλες όταν κοντά τους υπάρχει ένα σκιάχτρο. Εκτός και αν …αυτό το σκιάχτρο…
Τι μπορεί να πάθει δηλαδή ένα σκιάχτρο; Όλα τα σκιάχτρα είναι για να φοβίζουν τα πουλιά;Και όλα τα πουλιά είναι για να φοβούνται τα σκιάχτρα;Μια δυνατή φιλία με ένα σκιάχτρο που ξεκόλλησε από τα πόδια του και ένα πουλί που με τις φτερούγες του το σήκωσε ψηλά και έγιναν οι καλύτεροι φίλοι.
Πως ένα μικρό καλό σκιάχτρο στην άκρη ενός δάσους με κόκκινο ψαθάκι και παρδαλά ρούχα μεταμορφώθηκε και έγινε άγριο και κακό σαν δράκος .Στην έβδομη ιστορία Το μαγεμένο σκιάχτρο και πως το κόκκινο ψαθάκι του ,έγινε μαύρο σαν κορακίσιο φτερό και το βλέμμα του έγινε σκοτεινό.Έχει γίνει σωστό θεριό και ένας νάνος του άλλαξε την ζωή. Αλήθεια πως μπορεί ένα σκιάχτρο να είναι μαγεμένο;
Τι συμβαίνει όταν ο Πεφταστέρης βρίσκεται στη Γη και συναντάει ένα σκιάχτρο;Θα γίνουν φίλοι;Τι ζητάει το αστέρι από το σκιάχτρο της ιστορίας μας; Πως θα επιστρέψει στον ουρανό; Θα τα καταφέρουν; Κάποια αστεράκια πλέκουν σκάλα από χρωματιστά περιτυλίγματα καραμέλας για να επιστρέψει πίσω ο Πεφταστέρης.Θα γυρίσει όμως μόνος του;
Μια ιστορία τόσο τρυφερή όσο το χαμόγελο του σκιάχτρου.Ένας φίλος από τον ουρανό στην όγδοη ιστορία.
Μια ιστορία απ’τον βυθό. Δύσκολο να το συναντήσει κανείς στις μέρες μας. Είναι ο Φύκης Φρίκης το σκιάχτρο του βυθού. Υπάρχει όμως και μια γοργονομάγισσα που δύσκολα θα τον αφήσει να το σκάσει από το βυθό. Κι ο Θοδωρής τι θα κάνει θα τον βοηθήσει;Μια δυνατή φιλία που μόνο αν δούμε πολλά πουλιά στον ουρανό να περιτριγυρίζουν ένα σκιάχτρο,τότε θα μάθουμε την αλήθεια.
Ο μικρός Κωνσταντίνος στην αγκαλιά της γιαγιάς Ελένης και του παππού Κωνσταντίνου κάνουν βόλτες στα χωράφια του χωριού, ένιωθε ελεύθερος ήταν ελεύθερος ανάμεσα στις ελιές ,του άρεσε να βουλιάζουν τα πόδια του μέσα στο χώμα. Ώσπου ξαφνικά συναντά ένα σκιάχτρο,κάνει να το βάλει στα πόδια μα ακούει την φωνή του,το παράπονο του σκιάχτρου που νιώθει μόνο. Γνωρίζονται του βρίσκει όνομα και προσπαθεί να του βρει λύση για να μην είναι μόνο. Είναι απλό θα του μάθει να τραγουδάει,την μουσική δεν την φοβάται κανείς. Θα πιάσει το κόλπο θα αποκτήσει φίλους το σκιάχτρο με την ιδέα του Κωνσταντίνου;
Ο Αχυρένιος η δέκατη ιστορία.
Τα σκιάχτρα είναι συνυφασμένα με την προστασία και γονιμότητα της γης, αλλά και γενικότερα με την παραδοσιακή λαϊκή, αγροτική ζωή. Φοβίζουν κάθε εναέριο και επίγειο «εχθρό». Οι ιστορίες του βιβλίου ισορροπούν ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη φαντασία αξιοποιώντας με τρόπο φυσικό, στοιχεία και από τους δύο αυτούς πόλους. Πόσα σκιάχτρα μπορούν να χωρέσουν μέσα σ’ένα βιβλίο; Δέκα σκιάχτρα που αισθάνονται, χαμογελούν ,τρομάζουν και δεν έχουν στριμωχτεί καθόλου μέσα στις σελίδες του. Πόσα συναισθήματα μπορούν να σου δημιουργήσουν!
Μα πως να στριμωχτούν άλλωστε η αγάπη , η αλληλεγγύη , η φιλία τα χαμόγελα και τα όνειρα; Πόσες εικόνες θα ανατρέψουν την ακινησία ενός σκιάχτρου; Μέσα σ’αυτό το βιβλίο συγκατοικούν τα συναισθήματα μιας δημιουργικής ομάδας.
-Πουλιά, δεν είμαι σκιάχτρο!
Χριστίνα Αβδίκου (συγγραφέας – εικονογράφος)
– Το σκιάχτρο που ήθελε να γίνει σεφ
Μυρτώ Αντωνοπούλου (συγγραφέας) – Χριστίνα Αβδίκου (εικονογράφος)
– Οι καρδιές του σκιάχτρου
Λιλή Γάτη (συγγραφέας) – Χριστίνα Αβδίκου (εικονογράφος)
– Οι αχυρένιες σκέψεις του σκιάχτρου
Αναστασία Καρανάσιου (συγγραφέας) – Χριστίνα Χρονοπούλου (εικονογράφος)
– Το σκιάχτρο που άνθισε
Δήμητρα Κίτσου (συγγραφέας) – Χριστίνα Χρονοπούλου (εικονογράφος)
– Το πουλί και το σκιάχτρο
Μαρία Κλίνη (συγγραφέας) – Χριστίνα Αβδίκου (εικονογράφος)
– Το μαγεμένο σκιάχτρο
Έρη Παπαμιχαλοπουλου (συγγραφέας) – Χριστίνα Χρονοπούλου (εικονογράφος)
– Ένας φίλος από τον ουρανό
Ναταλία Ρεντίνα (συγγραφέας) – Χριστίνα Χρονοπούλου (εικονογράφος)
– Μια ιστορία απ’ τον βυθό
Μαρία Ρουμελιώτου (συγγραφέας) – Χριστίνα Χρονοπούλου (εικονογράφος)
– Ο Αχυρένιος
Φίλιππος Τσαουσέλης (συγγραφέας) – Χριστίνα Αβδίκου (εικονογράφος)
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο |
| Επιμέλεια: | Λιλή Γάτη |
| Συγγραφείς: | Συγγραφική και δημιουργική ομάδα σακαράκα |
| Εικονογράφηση: | Συγγραφική και δημιουργική ομάδα σακαράκα |
| Σελιδοποίηση: | Γιάννης Κρανιάς |
| Εκδόσεις: | ΕΝΤΥΠΟΙΣ, 2016 |
| Σελίδες: | 132 |
| Μέγεθος: | 29 Χ 21 |
| ISBN: | 9786185019648 |
ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σ’ ένα χωριό της Ρούμελης, την Ελάτεια Φθιώτιδος. Είναι παντρεμένη και έχει μια γλυκύτατη κορούλα! Τελειώνοντας το λύκειο κατέβηκε στην Αθήνα όπου παρακολούθησε τη σχόλη «ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΓΓΡΟΣ» στο παιδαγωγικό τμήμα. Αργότερα παρακολούθησε ξανά παιδαγωγικά στο «ΙΕΚ ΞΥΝΗ» με παράλληλη φοίτηση στο τμήμα Λογοθεραπείας. Έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα για 15ετία με ηλικίες από 2 χρόνων έως και νήπια. Είναι μέλος της δημιουργικής και συγγραφικής ομάδας «Σακαράκα». Συμμετέχει στη συλλογή «Δέκα σκιάχτρα σ’ένα βιβλίο», με το παραμύθι «Οι αχυρένιες σκέψεις του σκιάχτρου». Καθώς και στην συλλογή «μικρές ιστορίες για μεγάλους» με το κείμενο της « ο κυρ Δημήτρης στη Σκύρο» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Εντύποις. Όταν ρωτήθηκε ένας παιδαγωγός από μια ετοιμόγεννη, για το πότε να αρχίσει να διαβάζει παραμύθια στο παιδί που περίμενε, πήρε την εξής απάντηση: «Έχεις αργήσει εννέα μήνες!»
Χριστίνα Αβδίκου Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Σπούδασε καλές τέχνες και ιστορία της τέχνης στο τμήμα Πλαστικών Τεχνών κι Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Συνέχισε για ένα χρόνο σπουδές στο animation και το σκίτσο. Έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, την εικονογράφηση, τη διδασκαλία, τη γραφιστική, το web design. Τα τελευταία χρόνια της εμφανίστηκε ένα νέο κουσούρι, αυτό της συγγραφής. Μαρτυρίες άτυχων συγγενών που αναγκάζονταν ν’ ακούν ποιήματα και σχολικές εκθέσεις επιστημονικής φαντασίας δηλώνουν πως, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε κι αυτό. Το παιδικό βιβλίο, συγγραφή κι εικονογράφηση, έχει κατευνάσει μέσα της το θηρίο του ανικανοποίητου οπότε, συγγενείς και φίλοι, της το προτείνουν ανεπιφύλακτα για να ησυχάσουν κι αυτοί από τις κρίσεις πανικού.
Η Μυρτώ Αντωνοπούλου γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Σπούδασε στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δημοσιογράφος τα τελευταία 11 χρόνια. Οι ιστορίες και τα παραμύθια της άρεσαν πάντα, γι’ αυτό αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα συγγραφής παιδικού βιβλίου στο ΕΚΕΒΙ. Στον ελεύθερό της χρόνο (στο μετρό, στην ουρά για τον οδοντίατρο, στο ασανσέρ) πλάθει ιστορίες για παιδιά στο μυαλό της και γράφει (όσες από αυτές προλαβαίνει) σε χαρτιά, χαρτοπετσέτες, φακέλους, εισιτήρια, αποδείξεις, ενίοτε και σε χαρτοπόλεμο, με σκοπό κάποια στιγμή να τις εκδώσει. Έχει μια τετράχρονη κόρη, την Αλίκη, που της δίνει έμπνευση. «Το σκιάχτρο που ήθελε να γίνει σεφ» είναι η πρώτη της ιστορία που εκδίδεται.
Η Δήμητρα Κίτσου γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα, στον Χολαργό. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στα Οικονομικά του Περιβάλλοντος από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από το 2005 έως το 2009 διετέλεσε στέλεχος διαχείρισης καινοτομίας και μεταφοράς τεχνολογίας στο Γραφείο Διαμεσολάβησης του Α-ΤΕΙ Αθήνας. Δίδαξε οικονομικά μαθήματα σε διάφορα δημόσια Λύκεια και ΙΕΚ πάνω από μια δεκαετία, όπως και ενισχυτική διδασκαλία σε παιδιά τσιγγάνων στην Μη Κυβερνητική Οργάνωση ‘Προστασία παιδιού και Οικογένειας’. Το 2010 παρακολούθησε στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το σεμινάριο συγγραφής παιδικού βιβλίου με εισηγητή τον συγγραφέα Χρήστο Μπουλώτη. Από παιδί αγαπούσε τα παραμύθια αλλά και μεγάλη ποτέ δεν έπαψε να ασχολείται με αυτά. Ξεκίνησε να γράφει ιστορίες τόσο για να μπορεί να ονειρεύεται όσο και γιατί πιστεύει ότι η ίδια η ζωή είναι σαν ένα παραμύθι.
Η Μαρία Κλίνη γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης. Ήρθε στην Αθήνα για σπουδές κι εργάστηκε κάποια χρόνια ως Πολιτικός Μηχανικός. Η αγάπη της όμως για τα παιδιά και τα παραμύθια την οδήγησε στη δημιουργία του «Παραμυθοχωριού», ενός χώρου που μπορεί και φιλοξενεί και τα δύο. Στον ελεύθερο χρόνο της βουτάει στον κόσμο των παιδιών…και γράφει ιστορίες και θεατρικά. Το πρώτο της βιβλίο, «Ο Παράξενος Μεσιέ Μπρουνό», συστήθηκε στο κοινό από την «Ήρα Εκδοτική». Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και το δεύτερο βιβλίο της, “Ο Λαίμαργος Άγιος Βασίλης”. Τρεις ιστορίες της κρύβονται στη συλλογή παραμυθιών «Στην ανέμη τυλιγμένη» από τις εκδόσεις «Συμπαντικές Διαδρομές», ενώη ιστορία της «Το μικροσκοπικό βιβλίο» κέρδισε το Α’ βραβείο του «Διαγωνισμού για τη συγγραφή παιδικού βιβλίου από ενήλικες» που διοργάνωσαν η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καλλιθέας και η Βιβλιοθήκη του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς. Αν την ψάξετε θα τη βρείτε στο χώρο της ή σε κάποιο μαγικό μέρος που συχνά της αρέσει να κρύβεται. Πάντα αγκαλιά με παραμύθια.
Η Έρη Παπαμιχαλοπούλου γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Εργάζεται ως νηπιαγωγός στην Ειδική Εκπαίδευση, στο Τμήμα Ένταξης του 1ου Νηπιαγωγείου Ελληνικού. Έχει μεταπτυχιακό τίτλο στην Ειδική Αγωγή, ενώ ολοκληρώνει τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τον ελεύθερο της χρόνο της αρέσει να γράφει παραμύθια. Το 2014 το παραμύθι της «Η Βελόνα της Χαράς», που αφορά τον παιδικό καρκίνο, πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό. Το 2015 παρουσιάστηκε σε Επιστημονική Ημερίδα στο νοσοκομείο ‘Μητέρα’, στο πλαίσιο των Επιστημονικών Εκδηλώσεων με αφορμή την Παγκόσμια μέρα του Παιδικού Καρκίνου. Έχει διακριθεί ακόμα με δυο βραβεία και τρεις επαίνους σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Εταιρίας Τεχνών Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου. Έχει συμμετέχει στη δημιουργία εφαρμογής τρισδιάστατης εικονικής ξενάγησης στην Ακρόπολη των Αθηνών με Η/Υ, Ταμπλέτα για μαθητές πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Neapolis Edu. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο τον Δημήτρη.
Η Ναταλία Ρεντίνα γεννήθηκε το 1987 στο Σούμι της Ουκρανίας και μεγάλωσε στην Χαλκίδα. Έχει σπουδάσει ψυχολογία και δραστηριοποιείται στον τομέα της έρευνας. Από νωρίς την συνεπήρε ο μαγικός κόσμος του παραμυθιού και έτσι ξεκίνησε να γράφει ιστορίες για μικρά αλλά και για μεγάλα παιδιά. Πολλοί από τους ήρωές της είναι πρόσωπα πραγματικά, που έχει συναντήσει στην καθημερινότητα ή στα ταξίδια της, στην Ελλάδα και το εξωτερικό… φυσικά τυλιγμένα με την μαγική σκόνη των παραμυθιών. Έχει παρακολουθήσει πολυάριθμα σεμινάρια δημιουργικής γραφής και συγγραφής παραμυθιού. Οι ιστορίες της έχουν παρουσιαστεί σε διαγωνισμούς, σε θέατρο δρόμου και σε χώρους για παιδιά, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Είναι η πρώτη της ιστορία που δημοσιεύεται στο κοινό.
Η Μαρία Ρουμελιώτου γεννήθηκε το 1988 στους Αγίους Αναργύρους και από τότε ψάχνει τη μαγεία. Έμαθε ότι εκείνη κρύβεται στα παιδιά και έκανε ό,τι είναι δυνατόν για να είναι μαζί τους. Έτσι σπούδασε στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, ενώ ήταν εθελόντρια στο Συμβουλευτικό Κέντρο Ομηλίκων του ίδιου τμήματος. Ήταν ομαδάρχισσα πολλά καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις Τ.Υ.Π.Ε.Τ στον Διόνυσο και πρόσκοπος στο 2ο Σύστημα Προσκόπων Ιλίου. Εργάζεται ως νηπιαγωγός και κάνει δημιουργική απασχόληση και φύλαξη παιδιών, ηλικίας 6 μηνών με 6 ετών από το 2010 έως σήμερα. Κατάγεται από την Ηρακλειά και τα Κουφονήσια, γι’αυτό και η θάλασσα αποτελεί πηγή έμπνευσής της. Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο της παραμύθι με τίτλο «Το μωρό που ‘βρεχε» στη συλλογή «Τα κάναμε θάλασσα», από το Δίκτυο Αναπτυξιακών Εταιριών Νησιωτικής Ελλάδας ‘’Νήσων Περίπλους’’, του οποίου είχε παρακολουθήσει το αντίστοιχο σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Παράλληλα, παρακολουθεί το σεμινάριο Παραμυθιού, που διοργανώνει το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στο ιστολόγιο «Παραμυθοκουζίνα» του συγγραφέα-δημοσιογράφου Κώστα Στοφόρου.
Ο Τσαουσέλης Φίλιππος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη. Αποφοίτησε το 2012 από την δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Από το 2011 μέχρι και σήμερα, εργάζεται ως ηθοποιός σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα με κύριο χώρο εργασίας το θέατρο. Με τον χώρο της γραφής ασχολείται αρκετά χρόνια. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια συγγραφής διηγήματος, με εισηγητή τον συγγραφέα Δημήτρη Μίγγα, σε διοργάνωση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και έχει παρακολουθήσει επίσης σεμινάρια συγγραφής θεατρικού έργου. Συμμετείχε με διήγημα του στον Γ’ Διαγωνισμό Διηγήματος “Στέλιος Ξεφλούδας” το 2014, που διοργανώθηκε από τον προοδευτικό σύλλογο “Τα Καστέλλια”, όπου το διήγημα του απέσπασε έπαινο και εκδόθηκε στο συλλογικό έργο ” Τα Καπνά” από την OPENBOOK.Αγαπάει και ασχολείται έμπρακτα με την Ποντιακή μουσική παράδοση.
Η Λιλή Γάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε ως τα πρωτοσχολικά της χρόνια στην πατρίδα της καρδιάς της, σ’ ένα μικρό χωριό της Φωκίδας, τα Καστέλλια. Γράφει για να βλέπει παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενα, μαγικά μέρη, με μικρές εξαιρέσεις τις στιγμές που γράφει για να ταξιδέψει εκείνη στον κόσμο των «μεγάλων».
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών από την οποία τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της, για τη νουβέλα «Εξ αίματος» και με το Δεύτερο Βραβείο, για το παραμύθι «Η βελόνα». Έχει διακριθεί με το Ειδικό Βραβείο «Γιώργης Χαλατσάς», στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Στέλιος Ξεφλούδας», με το διήγημα «Αθανασία».
Διδάσκει δημιουργική γραφή σε παιδιά κι αυτά τη διδάσκουν φαντασία.
Είναι μέλος της συγγραφικής-δημιουργικής ομάδας «Σακαράκα».
Κυκλοφορούν: «Καληνύχτα αστεράκι», Εκδόσεις Εντύποις (2015), «Σαν παραμύθι», Εκδόσεις Εντύποις (2014), και «Εξ αίματος», Εκδόσεις Σαΐτα (2014).
Από την ομάδα «Σακαράκα» κυκλοφορεί το παιδικό βιβλίο, «Δέκα σκιάχτρα σ’ ένα βιβλίο», Εκδόσεις Εντύποις (2016).
Συμμετέχει στις συλλογές: «Μικρές Ιστορίες για Μεγάλους», Εκδόσεις Εντύποις (2016), «Έγκλημα στο χωριό» , Εκδόσεις OPENBOOK (2013), «Γεια σου φίλε», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή (2011).
Υπό έκδοση είναι: «Με λένε Δώδεκα», Εκδόσεις Εντύποις (Οκτώβρης 2016)
Η Χριστίνα Χρονοπούλου ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ιδιωτική υπάλληλος και ασχολείται με την εικονογράφηση στον ελεύθερο χρόνο της.
