Γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1988 και ζει στη Λειψία, όπου σπούδασε στο Γερμανικό Ινστιτούτο Λογοτεχνίας. Το 2018 έλαβε μέρος στο Εργαστήριο Γραφής Μυθιστορήματος Kölner Schmiede, ενώ το 2019 στο Εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής του Ιδρύματος Jürgen Ponto. Υπήρξε υπότροφος του 23ου Κύκλου Σεμιναρίων Λογοτεχνίας του Κλάγκενφουρτ.
Τα φαντάσματα του Ντέμιν είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και ήρθε στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση της Δέσποινας Κλεομβρότου. Πρόκειται για μια θαυμάσια ιστορία εμπνευσμένη από τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στο Ντέμιν της Βορειοανατολικής Γερμανίας την Πρωτομαγιά του 1945, όταν πάνω από 1.200 άνθρωποι (η πιο συντηρητική εκτίμηση) αυτοκτόνησαν λόγω του πανικού τους στην είδηση ότι ο ανελέητος Κόκκινος Στρατός εισβάλλει στην πόλη.
Ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο από μια νέα συγγραφέα που θα έχει μεγάλη διαδρομή.
Η Βερένα Κέσλερ σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Μιλώντας για τη Βερένα και το Ντέμιν
Πώς ήσασταν ως έφηβη; Είχατε κοινούς παρονομαστές με την Λάρι;
Ήμουν πολύ ήσυχη και όχι τόσο σίγουρη όσο η Λάρι. Γενικά, ήμουν πολύ πιο ισορροπημένη. Αλλά όπως η Λάρι, σκεφτόμουν πολύ τον θάνατο και θύμωνα αρκετά συχνά.
Τι πυροδότησε στο μυαλό σας μια ιστορία με φόντο το Ντεμίν του 1945 και αυτό το συντριπτικό γεγονός;
Ο σύζυγός μου έχει συγγενείς στο Ντεμίν, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης μας μίλησαν για την ιστορία της πόλης και ενδιαφέρθηκα αμέσως καθώς δεν την είχα ακούσει ποτέ.
Αφού το έψαξα για λίγο, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να ασχοληθώ με μια συγκεκριμένη ερώτηση: Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια πόλη που έχει σημαδευτεί τόσο από τον θάνατο;
Υπάρχουν στοιχεία από το άμεσο περιβάλλον ή τη ζωή σας που έχετε ενσωματώσει στην ιστορία; Αν είναι δυνατόν, πείτε μας ένα.
Κι εγώ ψωνίζω στο Netto. Και όπως η Λάρι, δεν μπορώ να φάω ένα κεμπάπ χωρίς να χυθεί όλο πάνω μου.
Πήγατε στο Ντεμίν; Περπατήσατε εκεί; Πώς αισθανθήκατε; Βρήκατε τοπικές πηγές και μαρτυρίες; Τι είδατε που σας βοήθησε πολύ στη συγγραφή της ιστορίας σας;
Βρέθηκα στο Ντεμίν επανειλημμένως κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου για το μυθιστόρημα, και κάθε φορά συναντούσα ανθρώπους που ήταν ανοιχτοί και εξυπηρετικοί. Την πρώτη φορά, ένας ερασιτέχνης ιστορικός μου έδειξε τα μέρη που συνδέονταν συγκεκριμένα με τη μαζική αυτοκτονία.
Μια άλλη φορά, ο πρώην διευθυντής του νεκροταφείου περπάτησε μαζί μου στο νεκροταφείο και μου έδειξε το βιβλίο θανάτου του 1945, το οποίο βρίσκεται ακόμα στο χρηματοκιβώτιο εκεί. Πήγα να δω τη λεγόμενη «Trauermarsch» (νεκρική πορεία) που διοργανώνουν οι Ναζί εκεί κάθε χρόνο στις 8 Μαΐου και μίλησα με όσους οργανώνουν την αντιδιαμαρτυρία. Και πέρασα μερικές μέρες με μια έφηβη που μου μίλησε για το πως είναι να μεγαλώνεις στο Ντεμίν.
Πώς αντιμετωπίζει σήμερα η Γερμανία τις θηριωδίες του Χίτλερ και τις απάνθρωπες απαντήσεις/αντιδράσεις των συμμάχων όπως η Δρέσδη ή το Ντέμιν; Τι αποτύπωμα έχει αφήσει αυτό το γεγονός σε εσάς ως πολίτη του σήμερα;
Όποιος πηγαίνει σχολείο στη Γερμανία μαθαίνει για την εποχή των Ναζί και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περισσότεροι μαθητές πηγαίνουν εκδρομές στα μνημεία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και η βιβλιογραφία που ασχολείται με το θέμα διαβάζεται στις γερμανικές τάξεις. Το επίκεντρο σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε συζήτηση εκτός σχολείου, είναι συνήθως η ενοχή των Γερμανών, η οποία είναι σωστή και σημαντική. Ωστόσο, το γεγονός ότι τείνουμε να αγνοούμε τα δεινά των Γερμανών θυμάτων εγκυμονεί τον κίνδυνο αυτό το θέμα να χρησιμοποιηθεί από τις νεοδεξιές δυνάμεις για τους δικούς τους σκοπούς. Στο Ντεμίν, όπως και στη Δρέσδη για παράδειγμα, πραγματοποιούνται από τέτοιες δεξιές ομάδες ετήσιες εκδηλώσεις μνήμης που ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζουν τους Γερμανούς ως αθώα θύματα.
Πιστεύετε ότι ο φασισμός (κάθε είδους) νικήθηκε; Ποια είναι τα όπλα μας;
Δυστυχώς όχι, έχουμε έναν επιθετικό πόλεμο στην Ευρώπη, με επικεφαλής έναν δικτάτορα, οπότε όχι, δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για ήττα του φασισμού. Επίσης υπάρχει ακόμα στη Γερμανία. Με το AfD, υπάρχει ένα κόμμα στο κοινοβούλιο που είναι ανοιχτά ακροδεξιό. Υπάρχουν παρόμοια κόμματα παντού στην Ευρώπη. Πιστεύω ότι το καλύτερο όπλο που έχουμε ενάντια σε αυτό είναι να ενισχύσουμε τη δημοκρατία και είμαι πεπεισμένη ότι η εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική για αυτό τον σκοπό.
Και με αυτό δεν εννοώ μόνο τα μαθήματα ιστορίας όπως τα έχουμε∙ νομίζω ότι θα ήταν επίσης καλό εάν τα σχολεία παρείχαν εκπαίδευση κατά του ρατσισμού και οι μαθητές μάθαιναν πώς να ξεχωρίζουν τα σοβαρά από τα αμφιλεγόμενα media, για παράδειγμα.
Αυτό το διπλό σχήμα της έφηβης Λάρι και της ηλικιωμένης κυρίας μου θύμισε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και ένα ηφαίστειο λίγο πριν τελικά σβήσει. Αλλά ηφαίστεια και τα δύο. Θα ήθελα να μας μιλήσετε για αυτήν την επιλογή των δύο αφηγητών πάνω στους οποίους χτίσατε την ιστορία σας.
Η Λάρι ήρθε πρώτη. Όταν είχα αυτόν τον χαρακτήρα, ήξερα ότι ήταν η κατάλληλη αφηγήτρια για αυτήν την ιστορία. Είναι ακόμη νέα, δεν έχει βιώσει η ίδια τον πόλεμο και ως εκ τούτου μπορεί να τον αφηγηθεί και να τον σκεφτεί χωρίς να επιβαρύνεται από το δικό της τραύμα. Επειδή όμως δεν το είχε ζήσει η ίδια, χρειαζόμουν και τον δεύτερο χαρακτήρα, την 90χρονη κυρία Ντόλμπεργκ. Είχε πολύ συγκεκριμένες αναμνήσεις των γεγονότων στο τέλος του πολέμου. Ενώ έγραφα, παρατηρούσα όλο και περισσότερους παραλληλισμούς μεταξύ των δύο. Ο πιο σημαντικός, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι είναι και οι δύο μοναχικές, η καθεμία με τον δικό της τρόπο.
“Όταν είσαι παιδί, πιστεύεις ότι όλα μπορούν να γίνουν. Το κόλπο είναι να μην σταματήσεις ποτέ να το πιστεύεις.” Θέλω πραγματικά να μάθω πώς γίνεται αυτή η μαγεία;
Και εγώ! Το απόσπασμα είναι από τον David Blaine*, ή τουλάχιστον αναφέρεται στην αρχή ενός ντοκιμαντέρ για αυτόν. Ο μάγος αυτός είναι το πρότυπο του ρόλου της Λάρι, καθώς πολλά από τα κόλπα του βασίζονται στην αντοχή ακραίων καταστάσεων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θέλει να γίνει πολεμική ανταποκρίτρια και πιστεύει ότι αυτή η ικανότητα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τη δουλειά.
Καθώς το μυθιστόρημα προχωρά, απομακρύνεται κάπως από τον ενθουσιασμό της για τον Blaine και επίσης από την πίστη της στην παραπάνω φράση. Και ίσως αυτό είναι μόνο μέρος της ενηλικίωσης.
Στον ιστότοπό μας επιλέγουμε για κάθε βιβλίο κάποια τραγούδια και ορχηστρικά ως υποτιθέμενο soundtrack. Τι θα διαλέγατε για το βιβλίο σας; Άκούγατε μουσική ενώ γράφατε;
Έχω μια ολόκληρη playlist για τη Λάρι και ακόμα συλλέγω τραγούδια σε αυτήν, γιατί αυτή τη στιγμή δουλεύουμε για τα γυρίσματα του βιβλίου ως τηλεοπτική σειρά.
Ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε μετά την έκδοση του βιβλίου αλλά εξακολουθεί να με κάνει να σκέφτομαι την Λάρι είναι το “leichter/kälter” του Edwin Rosen. Όταν γράφω, ακούω κυρίως μουσική για να μπω σε μια συγκεκριμένη διάθεση. Υπάρχει μια σκηνή στο τέλος του βιβλίου όπου η Λάρι τρέχει σπίτι “πολύ χαρούμενη και πολύ λυπημένη ταυτόχρονα” και για αυτό άκουγα το “Sweet Disposition” των The Temper Trap. Μια συγκεκριμένη σκηνή στο νεκροταφείο την έγραψα ακούγοντας το τραγούδι “It’s Ok” του Tom Rosenthal σε επανάληψη. Είναι ένα καλό τραγούδι για να γράψεις έτσι κι αλλιώς γιατί είναι σχετικά μονότονο και δεν αποσπά την προσοχή.
Με μια φράση
Έχετε έτοιμο το δεύτερο βιβλίο σας; Περί τίνος πρόκειται;
Όχι, δεν είναι ακόμα έτοιμο, αλλά θα πρέπει να είναι πολύ σύντομα. Πρόκειται για τον φόβο του να γίνεις μητέρα.
Πώς λέγεται ο αγαπημένος σας δρόμος στη Λειψία;
Karl-Heine-Straße
Ποια πόλη αγαπάτε περισσότερο;
Η Λειψία δεν είναι κακό μέρος για να ζεις.
Τι είναι για εσάς ο Kolner Schmiede και ο Jurgen Ponto;
Ήταν σε εκείνα τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής που η Λάρι έγινε μυθιστόρημα και γι’ αυτό είμαι πολύ ευγνώμων στους ανθρώπους που γνώρισα εκεί.
Σε πόσες γλώσσες έχει μεταφραστεί το βιβλίο σας;
Μέχρι στιγμής στα ελληνικά και στα πολωνικά, έχει προγραμματιστεί και γαλλικά.
Γιατί σας αρέσει να ακούτε τα όνειρα των άλλων;
Επειδή με γοητεύουν οι ιστορίες που αφηγείται το υποσυνείδητο, είναι σαν μια δεύτερη ζωή που ζεις το βράδυ και φυσικά θέλω να μάθω τι κάνουν οι άλλοι αυτό το διάστημα!
Ποια είναι η πιο συναρπαστική καλλιτεχνική εμπειρία που είχατε ποτέ;
Η μετατροπή του βιβλίου σε τηλεοπτική σειρά είναι αρκετά συναρπαστική.
Πιστεύετε στα φαντάσματα;
Κάποτε διάβασα ένα βιβλίο για υπερφυσικές συναντήσεις και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο και γιατί;
Τα ακουστικά απομόνωσης θορύβου∙ αφότου τα απέκτησα, τα ταξίδια με τρένο είναι πολύ πιο ευχάριστα.
* “As children we believe that anything is possible, the trick is to never forget it.” (David Blaine, Αμερικανός performer και illusionist).
ΒΕΡΕΝΑ ΚΕΣΛΕΡ
Τα φαντάσματα του Ντέμιν
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ
Διαβάστε
