Ένα λιοντάρι στο Παρίσι (Un lion a Paris) της Beatrice Alemagna,
εκδ. Κόκκινο, 2006, μετάφρ. Εύης Γεροκώστα
Πασίγνωστο το βιβλίο κι εξαιρετικό, διακρίθηκε μάλιστα με το βραβείο Bologna Ragazzi Awards το 2007 στη κατηγορία Μυθοπλασία. Ανοίγει σαν ακουαρέλα και ταξιδεύει τον αναγνώστη στη Γαλλική Πρωτεύουσα και τα αξιοθέατά της με έναν τρόπο μαγικό. Η μεγάλη του διάσταση και οι διάφορες τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για την εικονογράφησή του μαγεύουν μικρούς και μεγάλους. Καλά όλα αυτά, αλλά εγώ θα σας προσκαλέσω να το δούμε και διαφορετικά.
Ο ήρωάς του, ένα περίεργο και μοναχικό λιοντάρι, φεύγει από τη Σαβάνα αναζητώντας μια αγάπη, μια δουλειά, ένα μέλλον. Φθάνει στο Παρίσι τριγυρίζει στους δρόμους του και λυπάται που περνά απαρατήρητο, που δεν φοβίζει κανέναν. Θα περιπλανηθεί αρκετά ώσπου να βρει τη θέση του στην πλατεία Ντανφέρ-Ροσερό και στις καρδιές των Παριζιάνων. Ε, λοιπόν εγώ αυτό το βιβλίο θα επέλεγα για να μιλήσω για τη διαφορετικότητα, καθώς στο λιοντάρι βλέπω τον ανάπηρο μαθητή, αλλά και τον αλλοδαπό, τον διαφορετικό που έχει την ανάγκη να γίνει αποδεκτός γι’ αυτό που είναι, να γίνει μέλος της ομάδας που βρέθηκε χωρίς να χάσει την ταυτότητα και τη μοναδικότητά του, που δεν θέλει βέβαια να στοχοποιείται αλλά ούτε και να περνά απαρατήρητος. Η ίδια η Beatrice Alemagna αναρωτιέται γιατί οι Παριζιάνοι αγαπούν τόσο πολύ αυτό το λιοντάρι… μάλλον γιατί δείχνει πολύ ευτυχισμένο εκεί ακριβώς που είναι. Νομίζω πως οι εκπαιδευτικοί που καταφέρνουν να κάνουν τους μαθητές τους να αισθάνονται αποδεκτοί κι ευτυχισμένοι εκεί ακριβώς που είναι, δηλαδή στην τάξη τους, είναι πολύ επιτυχημένοι δάσκαλοι!
