Ξημέρωσε η Παρασκευή της πρώτης εβδομάδας στο νηπιαγωγείο και στον ουρανό αχνοφάνηκε ένα αστέρι. Κι ας χάραζε μόλις. Ήταν λαμπερό, σε σχήμα αναβράζοντος ντεπόν και χρώμα αυτό το χλωρινιασμένο ξέξασπρο του παναντόλ. Αρχίσαμε όλοι οι νηπιαγωγοί κι οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων να το ακολουθούμε για να προσφέρουμε στο Θείο Χρόνο τα δώρα μας που επιτέλους έφερε αυτήν την Παρασκευή μπροστά στα μάτια μας. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κάνω το τάμα "φέρε επιτέλους την Παρασκευή αυτή και σου χαρίζω μία Κυριακή άλλης εβδομάδας". Τάμα παγκόσμια πρωτοτυπία.
Αναρωτιόμουν τις τελευταίες μέρες με τι μοιάζει η πρώτη εβδομάδα στο νηπιαγωγείο. Μετά από ώριμη σκέψη κατέληξα στις παρακάτω επικρατέστερες απαντήσεις:
Α. Σκάψιμο χωραφιού στον ήλιο επί 12 ώρες ημερησίως με μισή ώρα διάλειμμα
Β. Σε έπιασε λάστιχο στη χωματερή και πρέπει να το αλλάξεις συνοδεία αυτής της ανεπανάληπτης δυσοσμίας
Γ. Χειρουργική επέμβαση για πρώτη φορά νεοδιόριστου γιατρού
Δ. Ένα επεισόδιο του Game of Thrones όπου ένας ένας βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα.
Κατέληξα ότι είμαι στρατηγίνα ενόψει πολεμικής σύρραξης που θα καθορίσει το μέλλον της χώρας, του πλανήτη, μην σας πω και των Χόμπιτ, των Ορκ και κανά δυο γαλαξιακών συγκροτημάτων ακόμα. Γιατί όλα πρέπει να πάνε στην εντέλεια. Προσέχεις μην κάνεις το λάθος και φοβίσεις το παιδί που μοιάζει ετοιμόρροπο. Από πίσω από το ετοιμόρροπο, είναι ένα παιδί που από το πρώτο δεκάλεπτο τα κάνει όλα λίμπα, έχει κάνει τους στοιχειώδεις (μην πω για τους εξειδικευμένους) κανόνες σαν πατημένο παστέλι. Αυτόν πρέπει να τον συνεφέρεις αλλά με τέτοιον τρόπο ώστε να μην φοβηθεί αυτός που είναι ετοιμόρροπος. Φροντίζεις ο τόνος της φωνής σου να είναι πιο πάνω από της Αλίκης Βουγιουκλάκη στη Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά και πιο κάτω από τις τσιρίδες της Ζουμπουλίας στο Παρά Πέντε. Ψάχνεις κανά μισάωρο το ηχόχρωμα. Πρέπει να εμπνέεις σεβασμό, να ακούγεσαι, να μπορείς να σκεπάσεις τους ψιθύρους που ξεφυτρώνουν σαν στίχοι χιπ χοπ τραγουδιού και παράλληλα να φτιάξεις το παιδαγωγικό κλίμα που θέλεις.
Την ώρα του φαγητού, ο ένας βγάζει να φάει για δεκατιανό το παστίστιο του μεσημεριανού και απορεί μάλιστα όταν του λες ότι αυτό δεν το τρώμε τέτοια ώρα μαζί με μπανάνα και χυμό, ο άλλος δεν ξέρει που είναι το κουτάλι του ασχέτως αν το κρατάει ήδη τυλιγμένο στα χέρια, ο τρίτος δεν έχει πετσέτα να στρώσει και ένας τέταρτος δεν ξέρει καν αν έχει φέρει τσάντα. Ένας πέμπτος δεν έχει νερό και θέλει να το γεμίσει κι ένας έκτος έχει νερό αλλά είναι κάπου στη μέση και σύμφωνα με τους υπολογισμούς του δεν θα τον φτάσει οπότε θέλει να το γεμίσει τώρα. Ο Γιαννάκης πρέπει να φάει αλλά άμα δεν το θέλει όλο να μην πιεστεί, είπε η μαμά. Η Αννούλα να πιεστεί να φάει γιατί δεν τρώει ούτε σπίτι και θα πάθει τίποτα στο τέλος, είπε ξανά η μαμά. Το αποτέλεσμα είναι να φάει ο Γιαννάκης όσο θέλει, να φάει η Αννούλα όσο μπορεί αλλά να μην τρως εσύ γιατί έχεις να ρυθμίσεις τόσες μικρολεπτομέρειες, ένα εκατομμύριο εκατόν μία χιλιάδες εκατόν μία και δέκα, που νομίζεις ότι μπροστά σου ο Σημίτης στην κρίση των Ιμίων είχε ευκολότερη αποστολή.
Τώρα που έφυγα από το σχολείο τα σκέφτομαι πιο ψύχραιμα. Δύσκολο το χωράφι επί δώδεκα ώρες, δράμα το λάστιχο στη χωματερή, δύσκολος κι ο Σημίτης στα Ίμια. Κάθε δουλειά έχει τα δικά της. Η δική μου έχει αυτά. Τώρα το Σαββατοκύριακο, που όλοι νομίζουν ότι θα απλώσω το ένα και εξήντα δύο μου και θα κάθομαι, εκτός από τα βλαστάρια μου στο σπίτι που δεν τους άρεσαν τα ρεβύθια της Παρασκευής που τα έφτιαξε η γιαγιά τους και σήμερα έχουν πάρτι σε μια φίλη τους και αύριο θέλουν να πάνε και ένα σινεμά γιατί είναι κρίμα να τα κλείνεις μέσα και να βλέπουν παιδικές ταινίες που κατεβάζει ο θείος τους από κάτι παράνομα σάιτ, πρέπει να οργανώσω και όλη την εβδομάδα που έρχεται. Γιατί… κάθεστε; Στο νηπιαγωγείο δεν λέμε Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, ζωγράφισε κι ένα χαρτάκι, παίζουμε και ντριν σχολάμε. Αυτά τέλειωσαν κάπου το 74'. Εμείς της μεταπολίτευσης καημένη γενιά, κάτι παραπάνω μάθαμε να κάνουμε στο νηπιαγωγείο, ε;
Κάπως έτσι λοιπόν σκέφτομαι να αρχίσω να ασχολούμαι με τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας. Σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω έναν καθρέφτη και να μιλήσουμε για τον εαυτό μας και τους φίλους μας, να ηχογραφήσουμε τη φωνή μας, να δούμε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας, να φτιάξουμε καμιά καλή ταυτότητα, να αρχίσουμε να μιλάμε για τα συναισθήματά μας (πίνακες ζωγραφικής και παιδικά βιβλία), να αφήσουμε τα αποτυπώματά μας, να χαράξουμε κάπου το μονόγραμμά μας (η αλήθεια είναι ότι τώρα ακόμα δεν έχω αποφασίσει τίποτα γιατί το μικρό βλαστάρι μου ζητάει εδώ και μία ώρα το τάμπλετ κι εγώ αρνούμαι λέγοντάς του "εγώ το πήρα πρώτη"). Φοβάμαι ότι όλοι οι σχεδιασμοί ίσως πάνε περίπατο και θα αναγκαστώ να κάνω επανάληψη των κανόνων. Αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.
Θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα νιώσουμε καλύτερα όλοι. Έτσι δεν είναι; Τι δεν ξέρετε; Μην μου χαλάτε το όνειρο. Είμαι ΣΤΡΑΤΗΓΙΝΑ ρε!
ΥΓ: Βλέποντας τι συμβαίνει στα "ακριβά" νησιά των Κυκλάδων με τους συναδέλφους αναπληρωτές που αναγκάζονται να μένουν δυο και τρεις μαζί σαν σε κοινόβιο ή να κοιμούνται σε δημόσιους χώρους κατ' άλλους για να αντέξουν τα απλησίαστα νοίκια ακόμα και για δίχωρα δωματιάκια, ένα μου έρχεται μόνο στο μυαλό: Κοινωνία που επιφυλλάσει τέτοια τύχη και ανέχεια στους ανθρώπους που μαθαίνουν τα παιδιά της γράμματα, έχει πεθάνει ήδη. Καλή εβδομάδα, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Τα λέμε ξανά σύντομα.
