Γράφει η Lady Britt
Τελείωσε και η δεύτερη διδακτική εβδομάδα του Σεπτέμβρη. Τα λαογραφικά του Σεπτεμβρίου αναφέρουν ότι ο μήνας λέγεται και τρυγητής λόγω τρύγου και σταφυλιών, ορτυκολόγος (λόγω της αφθονίας ορτυκιών), σταυριάτης λόγω της γιορτής του Σταυρού και χρονογράφος λόγω της αρχαίας δοξασίας ότι ο χάρος κάθε Σεπτέμβρη έγραφε στο τεφτέρι του όσους επρόκειτο να πεθάνουν όλη τη χρονιά. Προτείνω και άλλες νέες, σύγχρονες, προσαρμοσμένες στην εκπαιδευτική πραγματικότητα ονομασίες, όπως ζαναξάκιας, τρελόμηνας και ωχταπαιξάτης.
Τι γελάτε, κυρία μου; Φάγαμε πέντε μέρες να πείσω τη Μαρίνα ότι δεν τρώμε το κοτόπουλο με τις πατάτες στις 10 το πρωί την ώρα που οι υπόλοιποι τρώνε τοστ, κέικ και φρούτα. Όλη την εβδομάδα ανέπτυξα το πλούσιο οπλοστάσιο επιχειρημάτων μου στην στην Εύα η οποία απαιτούσα από τη μαμά να μη φεύγει και την αφήνει μόνη (με άλλα 24 παιδιά και δυο νηπιαγωγούς) στο νηπιαγωγείο. Καλά, το "βλέπεις κανέναν άλλο γονιό εδώ πέρα" το προσπέρασε η Εύα με συνοπτικές διαδικασίες. Μπαινάκης-Βγαινάκης, σα να μην το πα. Ύστερα ξεκίνησα αυτά τα καταπληκτικά που λέμε όλες οι σπουδαίες νηπιαγωγοί: "Μα, Εύα μου, η μαμά πρέπει να δουλέψει, να πάει στη δουλειά, να κερδίσει χρήματα, να μπορεί να σε πηγαίνει βόλτες και να σου ψωνίζει". Έσκισα, συνάδελφοί, έτσι; Την ισοπέδωσα την Εύα! Λίγα δευτερόλεπτα μετά, κοιτώντας με ένα απλανές βλέμμα, υγρό από τα προ ολίγων λεπτών κλάματα ήταν η σειρά της Εύας να με αδειάσει. Γιατί το σκέφτηκε καλά πριν το κάνει. Το σιγούρεψε μέσα της. "Η μαμά δεν δουλεύει. Πάει σπίτι και πίνει καφέ με την κυρία Μαίρη". Άνεργη η μαμά της Εύας. "Όχι, Εύα", επέμεινα εγώ. "Πίνει καφέ αλλά μετά πάει στη δουλειά της". Η Εύα θα γίνει δικηγόρος παιδιά. "Όχι σου λέω, κυρία. Η μαμά δεν δουλεύει. Έχει και κάρτα ανεργίας". Μην τα πολυλογούμε, η Εύα δεν πείστηκε και κατάφερα να την ηρεμήσω μόνο αφού την είχα αγκαλιά κανά εικοσάλεπτο και τώρα περιμένω τα αποτελέσματα της ακτινογραφίας τένοντα, ρήξης χιαστού και ίσως και κατάγματος ισχίου.
Κάποια στιγμή μέσα στην εβδομάδα, παρασυρμένη από τα περσινά μου παιδιά που είχαν μάθει να γράφουν το όνομά τους, είπα στα παιδιά να κάνουν μια λειτουργική αντιγραφή του ονόματός τους από τις καρτέλες των συρταριών τους. Στην τάξη μου λοιπόν φέτος, φοιτούν μεταξύ άλλων και οι εξής: η Φωετνη, η ΚαΤνα, ο Γλροντ, ο Δητης, ο Σματς, η Αλοιπη και ο ςοναφετΣ. Πανωλεθρία. Τα παιδιά έκαναν ο,τι μπορούσαν. Δεν έχω τα Χόμπιτ μαθητές, ούτε κάποια ξωτικά. Έχω τη Φωτεινή, την Κατερίνα, τον Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Σταμάτη, την Καλλιόπη και τον Στέφανο.
Την επόμενη μέρα τους διάβασα ένα βιβλίο για τη φιλία: Το Γκρρρ. Καθώς διάβαζα χρωματίζοντας τη φωνή μου κατάλληλα και κάνοντας τα αδύνατα δυνατά για να τους κρατήσω το ενδιαφέρον αμείωτο, ο Γλοντ-Γιώργος σηκώνει το χέρι του. Υπερνικώ τον ψυχαναγκασμό της διακοπής, βαστάω το μεγάλο νόημα του βιβλίου μην το κάψω και του δίνω το λόγο. "Κυρία, κατουριέμαι". Και στο καπάκι αρχίζει ένας πόλεμος ανακοινώσεων. Το "κυρία κι εγώ κατουριέμαι" πρέπει να ακούστηκε με μεγαλύτερη συχνότητα κι από το κικιρίκου σε πυκνοκατοικημένο χωριό το ξημέρωμα. Άρχισα να κάνω το Γκρρρρρρ εγώ. Βάζω στοίχημα πως θα κέρδιζα δια περιπάτου τον διαγωνισμό του μεγαλύτερου Γκρρρρρρρρρ.
Την Παρασκευή που ξημέρωσε και όλοι ομού εβοήσαμεν "είδωμεν το φως το αληθινό", πήγα στο σχολείο καμαρωτή και χαμογελώντας μέχρι και στις νεραντζιές των πεζοδρομίων. Σύμφωνα με μια πρόχειρη μελέτη που έχω κάνει αλλά δεν έχω τεκμηριώσει ακόμα επιστημονικά, όσο πιο κεφάτη πηγαίνεις στη δουλειά τις Παρασκευές, τόσο περισσότερα καταπληκτικά πράγματα θα σου συμβούν. Σε μένα συνέβησαν τα εξής:
1. Έπεσε και έκανε καρούμπαλο το παιδί με τον πιο ιδιόρυθμο γονέα. Αποτέλεσμα ήταν να αρχίσω να ψάχνω μεταπτυχιακά όπως "Διόραση και εκπαιδευτική πραγματικότητα", "Πώς να μην βγάζετε τα παιδιά διάλειμμα", "Βιονικοι εκπαιδευτικοί" και "Πώς να γίνετε Τιραμόλα σε 10 μέρες". Το παιδί είναι καλά. Ένα απλό καρουμπαλάκι που υποχώρησε γρήγορα ήταν. Από εκείνα που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις εσύ πρώτα καθώς πονάς μαζί με κάθε παιδί που πονάει.
2. Έκανε εμετό το γάλα του ένα παιδί μισή ώρα αφού ήρθε στο σχολείο γιατί η μαμά επιμένει ότι πρέπει να πίνει γάλα κάθε πρωί (μύθος είναι, γκουγκλάρετέ το, το γάλα είναι μια σχεδόν περιττή τροφή μετά τα 3 έτη του ανθρώπου). Το παιδί κλαίει κάθε πρωί γιατί δεν θέλει να πίνει γάλα. Ο νόμος του Μέρφι επιβεβαιώθηκε γιατί το παιδάκι έκανε τον εμετό πάνω στο μοναδικό χαλί που είχαμε σε μία γωνιά. Η τάξη πήρε αυτήν την ωραία μυρωδιά και για να προστατεύσεις τα υπόλοιπα μέχρι να καθαριστεί και αεριστεί ο χώρος, εκτός από την συνάδελφο που βοήθησε καθοριστικά, μπορώ να πω ότι εκείνη την ώρα χρειαζόμουν την επέμβαση των ειδικών δυνάμεων, κανά δυο βατραχανθρώπων και πέντε έξι από εκείνες τις απαστράπτουσες νοικοκυρές που διαφημίζουν χλωρίνες και καθαριστικά.
3. Προσπάθησα να υλοποιήσω τον προγραμματισμό μου, να συγκεράσω τα καλά τους χαρακτηριστικά, να πάρω 25 παιδιά από 25 διαφορετικά οικογενειακά περιβάλλοντα, ανατροφές, αφετηρίες και ιδιαιτερότητες και να τους περάσω τους κανόνες της κοινής μας ζωής στο νηπιαγωγείο, να σταματήσω τον Γιάννη να λέει "μαλάκα" όποιο παιδί έπαιρνε κάποιο παιχνίδι που ήθελε, να φυλάω την πόρτα γιατί η Μαρίνα έχεις φίλες στο άλλο τμήμα και 27 φορές την ημέρα θέλει να πάει να τις δει οπότε σύφμωνα με τους υπολογισμούς μου περισσότερο χρόνο πέρασε εκεί παρά στη δική μας τάξη και να διδάξω με ωραίο τρόπο στον Νικόλα ότι δεν πειράζουμε τα φουστάνια των κοριτσιών.
Μια απλή ημέρα μιας νηπιαγωγού έχει τόσα απρόοπτα, τόσες λεπτομέρειες και ειδικά τον Σεπτέμβριο, τον ζαναξάκια μήνα ντε, τόσους αστάθμητους παράγοντες καθώς τίποτα δεν δουλεύει φυσικά και απρόσκοπτα, που οι 5 ώρες μοιάζουν με περίπου μισή αιωνιότητα και το βάρος της ευθύνης που κουβαλάς για να πάνε όλα καλά θυμίζει κάτι μεταξύ πιλότου σε πτήση αναχαίτισης τουρκικού αεροσκάφους και εξουδετετωτή βόμβας σε δημόσιο κτίριο με δυο χιλιάδες άτομα ομήρους.
Αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν είναι η δυσκολότερη του κόσμου. Δεν είναι η ευκολότερη του κόσμου.
Την εβδομάδα που μας έρχεται θα επενδύσω ακόμα περισσότερο σε χαρακτηριστικά του εαυτού και της οικογένειάς μας, στις ιδιαίτερες προτιμήσεις μας, λέω να διαβάσω το Κόκκινο, να κάνω άσκηση σεισμού γιατί και είμαι υποχρεωμένη και θέλω να το κάνω, να αναπτύξουμε λίγο περισσότερο τις φιλίες με το Εγώ κι εσύ μαζί, ελέω ισημερίας να τους πω έναν αγαπημένο μου μύθο, τον μύθο του βασιλιά Ανήλιαγου και αν το φέρει η κουβέντα να δούμε κάποιος πίνακες για το σταφύλι και το Διόνυσο λόγω της σημασίας του καρπού και όχι λόγω μόδας και θα ξεκινήσω τον Μυστικό Μαθητή της Εβδομάδας. Τα υπόλοιπα θα τα υποδείξουν τα ενδιαφέροντα των παιδιών. Τις καλύτερες πάσες δίνουν, το ξέρουμε πια.
Ο μυστικός μαθητής της εβδομάδας
Τα ονόματα των παιδιών σε μία κληρωτίδα. Τραβάω μπροστά στα παιδιά ένα όνομα αλλά δεν τους λέω το όνομα. Το παιδί αυτό είναι ο μυστικός μαθητής της εβδομάδας και το ξέρω μόνο εγώ. Αυτό το παιδί, αν τηρήσει τους κανόνες της τάξης και έχει μια καλή συμπεριφορά, θα λάβει την Παρασκευή ένα δώρο (κάτι όμορφο και συμβολικό συνήθως). Αν δεν τηρεί τους κανόνες και η συμπεριφορά του δεν είναι σωστή, τότε μαθαίνει απλά ότι ήταν ο μυστικός μαθητής της εβδομάδας αλλά δεν μπορεί δυστυχώς να λάβει το δώρο του. Το όνομά του, ωστόσο, ξαναμπαίνει στην κληρωτίδα και μπορεί να κληρωθεί ξανά και ξανά. Οι πληροφορίες μου λένε ότι αυτή η δραστηριότητα ωθεί τα παιδιά να προσπαθούν αρκετά περισσότερο να τηρούν τους κανόνες της τάξης. Θα το δοκιμάσω. Και θα σας πω σύντομα τι συνέβη. Εκτός κι αν μυστικός μαθητής με έχει εξολοθρεύσει με πυρήνες βερίκοκου που μου τους σέρβιρε ως αμύγδαλα οπότε θα σας γράψει κάποιος άλλος.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τα λέμε ξανά σύντομα…
