Ξεχάσαμε οι άνθρωποι τα πάντα. Ξεχάσαμε πως φτιάχνονται οι γειτονιές. Ξεχάσαμε να κοιτάμε τον ουρανό και τα σημάδια του. Χτίσαμε παντού. Χτίσαμε ο,τι ήταν δυνατόν να χτιστεί. Μπαζώσαμε ρέματα και στη θέση τους φτιάξαμε εμπορικούς δρόμους. Φράξαμε ολόκληρους ποταμούς κόβοντας κάθε διέξοδο στο νερό. “Σήμερα θάπτομεν τον Ιλισσόν”, είπε περήφανος ο Ιωάννης Μεταξάς το 1939. Το νερό όμως δεν είναι σαν τους ανθρώπους. Το νερό έχει μνήμη και θυμάται. Θυμάται από που περνούσε. Θυμάται τις μικρές και μεγάλες διακλαδώσεις από την κορυφή του βουνού μέχρι να βρει εκτόνωση στη θάλασσα ή σε κάποιο μεγαλύτερο ποτάμι. Κι αν περνούσε εκεί που σήμερα είναι το άνετο σαλόνι με την 43άρα smart tv ενός αυθαίρετου που η εκάστοτε κυβέρνηση σπεύδει να νομιμοποιήσει, το νερό της βροχής που οι θεομπαίχτες βάφτισαν θεομηνία, στο σαλόνι αυτό θα ορμήσει ξανά. Γιατί εκεί είναι ο δρόμος του. Και ξέρεις γιατί είναι το σαλόνι του αυθαίρετου ο δρόμος του; Γιατί κανείς δεν φιλοτιμήθηκε εν έτη 2017 να αλλάξει τη ροή των υδάτων. Κανείς!
Οι άνθρωποι ξέχασαν. Στο σχολείο ξεχάσαμε τη φύση και τη δύναμή της. Ασχολούμαστε με εφήμερα πράγματα αγνοώντας τα θεμελιώδη. Παράγουμε μαθητές που σε λίγα χρόνια θα μάθουν να ψηφίζουν ανεύθυνους πολιτικούς. Πολιτικούς που δεν μπορούν να δημιουργήσουν τα στοιχειώδη, να με προστατέψουν από μια βροχή, έστω έντονη. Γιατί; Γιατί είμαστε οι ίδιοι ανεύθυνοι. Ανεύθυνοι εκλέγουν ανεύθυνους που νομιμοποιούν τα ανεύθυνα αυθαίρετά μας, μπαζώνουν τα ρέματα μπροστά από το μαγαζί μας γιατί τους το ζητάμε για να τους ψηφίσουμε, κλείνουν τις υδρορροές σε κάθε πεζοδρόμιο γιατί εκεί βάζω εγώ το μηχανάκι μου κι εσύ θες να φτιάξεις ένα σκαλοπατάκι για να κάθεται η κυρά Κατίνα το καλοκαίρι. Κάνουμε ο,τι μας έρθει, είμαστε τόσο εφήμεροι. Τι; Όχι εσείς; Τι σημασία έχει, καλοί μου φίλοι; Η κοινωνία που φτιάξαμε δεν φτιάχνεται με 2, με 3 και με 1013 για να τιμήσω και το αγωνιστικό πνεύμα μιας άλλης αποφράδας μέρας. Οι κοινωνίες δομούνται από τις πλειοψηφίες. Οι πολλοί τις φτιάχνουν, οι λίγοι απλώς αντιστέκονται.
Κι ύστερα ξύπνησα. Είχα δει ένα όνειρο. Είχαμε κλειστεί, λέει, μέσα στο Πολυτεχνείο κι είχαμε φτιάξει έναν πειρατικό σταθμό. Φωνάζαμε “Εδώ Κωλοχανείο, εδώ Κωλοχανείο” και ζητούσαμε να φύγει ο Παπαδόπουλος, ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας και να έρθει κάποιος άλλος. Πάντα κάποιον άλλον θα ζητάμε να έρθει να μας σώσει. “Να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται” λέει ο Κατσιμίχας στο Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον. Δεν σώζεται τίποτα εύκολα, Χάρη μου. Γιατί όποιον και να έρθει, κατά έναν μαγικό τρόπο ευθυγραμμίζεται με τα δικά μας θέλω. Που πάντα θέλουν ένα αυθαίρετο στη Νέα Πέραμο, ρεύμα στο παράνομο λυώμενο στη Λούτσα, μαύρα μεροκάματα για να σοβατιστεί ο ατακτοποίητος ημιυπαίθριος προίκα της κορούλας μου και πάει λέγοντας.
Είναι όλα μαύρα; Όχι! Κοιτάζω τα παιδιά μου, κοιτάζω τους μαθητές μου και λέω δυνατά “Όχι”. Θα το αλλάξουμε το μπαζωμένο ρέμα που λέγεται Ελλάδα. Η φαντασία την εξουσία. Θα το αλλάξουμε, παιδί μου…
