Μπορεί να λέμε οι εκπαιδευτικοί "καλή χρονιά" δυο φορές το χρόνο κυρία Μαίρη μου, κυρία Μαιρούλα μου, αλλά έχουμε και δύο μεγαλοβδομάδες, έτσι; Μία το Πάσχα και μία αυτή που αρχίζει από αύριο. Μωρή σκάσε και κολύμπα, είπα στον εαυτό μου που κάθισες 70 μέρες καλοκαιριάτικο και μου θες και Κυριακή του Πάσχα αμέσως. Κοκορετσόπληκτη!
Σήμερα λοιπόν ήρθε ο καλός μας ιερέας όπως κάθε χρόνο, διάβασε τα καλά του λόγια, εκτίναξε τον βασιλικό του -αγαπημένη στιγμή των παιδιών- που με τόση υγρασία έξω σαν βάλσαμο έμοιαζε και μας άφησε για να πάει σε κάποιο άλλο σχολείο προφανώς. Όση ώρα διήρκεσε ο αγιασμός, κοιτούσα από κάτω τα πρόσωπα των καινούριων παιδιών. "Αυτός μπορεί να κλάψει γοερά αύριο", είπα όταν είδα έναν μικρούλη γαλανομάτη που κρατούσε το φουστάνι της μαμάς του όπως κρατούσα εγώ το τιμόνι την πρώτη μέρα που οδήγησα μόνη μου σε εθνική. Τον ξανακοίταξα. "Μπα! Δε θα κλάψει γοερά αυτός! Θα θρηνήσει κανονικά, θα μοιρολογογήσει πάνω από ώρα και φοβάμαι μη νομίσουν οι γείτονες ότι στο σχολείο μας τα χαρακώνουμε πρώτη μέρα τα παιδιά"
Ύστερα κοίταξα λίγο πιο δίπλα ένα κοριτσάκι. Είχε το βλέμμα του Γιαννάκη όταν έφαγε την αγκωνιά από τον Τσατσένκο. Ετοιμόρροπος ηρωισμός του στυλ "μην κλάψω, μην κλάψω, μη με δει η μαμά, είναι κι ο παππούς πίσω και θα χάσω το παγωτό σήμερα". Αυτά τα παιδιά συνήθως κλαίνε την δεύτερη με τρίτη μέρα. Τότε που καταλαβαίνουν:
α) ότι οι φίλες της όλες είναι σε κάποιο άλλο τμήμα/τάξη/πλανήτη/γαλαξιακό σύστημα
β) ότι την πρώτη μέρα δεν παίζουμε καρπαζιές και δεν έχουμε κάνει φίλους όλη την τάξη, τον περιπτερά της γειτονιάς και δυο τρεις αστείους εξωγήινους
γ) ότι η δασκάλα δεν είναι ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα και γενικώς δεν ντύνεται σαν πριγκίπισσα όπως την φανταζόταν, αλλά μία Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά, από την Κάτω Ραχούλα, που κάνει φιλότιμες προσπάθειες να παραμένει συμπαθητική και γλυκιά.
δ) ότι η μαμά πάει σπίτι και θα ξανάρθει σε 5 ή 8 ώρες και αυτές οι 5 ή 8 ώρες είναι αριθμοί που την πρώτη εβδομάδα στο σχολείο είναι σίγουρα μετά το 456, αφού τόσο "γρήγορα" περνάνε και κάπου τόσες φορές σε έχει ρωτήσει "πότε θα 'ρθει η μαμά;".
Κι όταν είχε πια τελειώσει ο αγιασμός, εκεί που μου μιλούσε μία μαμά ρωτώντας τι να φορέσει πρώτη μέρα ο Γιαννάκης και τι πρωινό να έχει και τι μεσημεριανό και αν θα κοιμηθεί το βράδυ ανάσκελα ή μπρούμυτα, πήρε το αυτί από δίπλα μια 5χρονη ευτυχισμένη. "Τι; Θα 'ρθουμε κι αύριο;" ρώτησε τη μάνα της. "Ναι, αγάπη μου. Και αύριο και κάθε μέρα". Έπεσε από τα σύννεφα το παιδί. Κι όσο έπεφτε ρώταγε κι άλλα. "Δηλαδή έχουμε σχολείο κάθε μέρα; Δηλαδή μου είπες ψέματα, μαμά", της την είπε αμέσως μετά. Πήγα να την πλησιάσω και να κλάψουμε μαζί. Να της πω κάτι σε "μην κλαις, ομορφιά μου, σήμερα, θα κλάψουμε αγκαλιά αύριο όλοι μαζί". Τελευταία στιγμή κρατήθηκα. "Μαζέψου!!! Είσαι η δασκάλα!!!"
Μετά γύρισα σπίτι και με περίμεναν τα δικά μου βλαστάρια. Και τότε ξέχασα ότι είμαι νηπιαγωγός και άρχισα τα μαμαδίστικά μου. "Πόσο θα καθίσετε αύριο σχολείο; Τετράδια θα χρειαστείτε; Δεκατιανό; Δωδεκατιανό; Μήπως βραδινό;"
Αχ! Πρώτη μέρα αύριο. Θα πάρω όλα τα παιχνίδια γνωριμίας του elniplex, θα κατεβάσω τα τραγουδάκια για τις πρώτες μέρες, θα βρω ένα καλό βιβλίο για την πρώτη μέρα (ίσως αυτό ή αυτό ή τέλος πάντων αυτά). Θα τα έχω τόσο καλά προετοιμάσει. Και όπως πάντα, όπως κάθε χρονιά τέτοια μέρα, από όσα έχω προετοιμάσει στην εντέλεια, όλα θα πάνε ακριβώς ανάποδα. Ένας θα κλάψει, τρεις θα φεύγουν όποτε τους καπνίσει και μέχρι να τους επαναφέρω οι από πίσω θα τα κάνουν ρόιδο, ένας θα πετάει την μπάλα δέκα μέτρα μακριά στο παιχνίδι γνωριμίας με μπάλα, δυο θα ντρέπονται και δε θα μιλήσουν καθόλου, ένας θα ανοίξει το φαγητό κατά τις 9 και θα ξεκινήσει να τρώει μόνος του και γενικώς θα συμβούν όλα όσα σκεφτεί ότι δε θες να συμβούν. Αλλά νηπιαγωγοί είμαστε, κυρία Μαίρη μου, κυρία Μαιρούλα μου. Δεν μασάμε. Θα στύψουμε την πορτοκαλάδα μας το πρωί, θα έχουμε νερό και καφέ κοντά, στα δύσκολα ένα ζάναξ, μια λουίζα, μια βαλεριάνα, ένα φυσικό προϊόν τέλος πάντων. Όλα καλά θα πάνε.
Αύριο θα παίξουμε παιχνίδια γνωριμίας, θα δείξουμε τις γωνιές παιχνιδιού και μάθησης, θα δείξουμε πρώτη φορά τις ρουτίνες μας, θα φωτογραφηθούμε για να φτιάξουμε παρουσιολόγια και άλλα τέτοια, ίσως κάνουμε και την πρώτη μας ζωγραφιά. Αλλά τι σας τα λέω… Τα ξέρετε αυτά.
Πάρτε κι ένα μικρό δωράκι (κλικ εδώ) για να σημειώνουμε μαζί τις χαρές και τις δυσκολίες. Και τα ξαναλέμε, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
