Η Αλίκη. Ένα κορίτσι στην εφηβεία. Μια γυναίκα που γεννιέται. Αλλά ποιος να το δει; Η μάνα της είναι μια κάννη γεμάτη βόλια που στοχεύουν πάνω της. Αγωνίζεται, παλεύει, της λέει. Εν τέλει παλεύει εναντίον της κόρης της, εναντίον του άντρα της, εναντίον όποιου πάει να της κουνήσει το κάδρο που έχει μάθει να βλέπει. Η Αλίκη δεν είναι εξεγερμένη, ούτε επαναστατημένη. Είναι άνθρωπος εν εξελίξει. Είναι έφηβη. Το σώμα, ο νους, το βλέμμα της αδημονούν να ζήσουν. Κι ο,τι κι αν διαλέξουν η μαμά-κάννη πυροβολεί κατά ριπάς.
Φεύγει από το σπίτι. Για κάποιες ώρες. Περιπλανιέται στην πόλη. Τη δική της πόλη, τη μεγάλη πόλη. Τη δική μας πόλη αφού όλες οι μεγάλες μοιάζουν τόσο πολύ πια. Όψεις της δυστυχίας παντού κι αν κοιτάξεις πίσω από τη βιτρίνα όψεις της ελπίδας. Άστεγοι στα παγκάκια, στους δρόμους, κάτω από γέφυρες, μέσα σε αυτοκίνητα, μέσα σε κούτες, με δεμένα τα παλιοκινητά τους σε κορδόνι μην τους τα κλέψουν κι αυτά. Ζώα αδέσποτα, χτυπημένα από κάποιον οδηγό που έκανε το χρέος της ατομικής του κουλτούρας. Συνθήματα στους τοίχους, άλλοτε αυθεντικής οργής, άλλοτε να ‘χουμε να λέμε. Τρυπάνια, θόρυβος, μαγαζιά με “ενοικιάζεται” και “πωλείται”, εκπτώσεις, δρόμοι και παράδρομοι, ζωές στην ίδια λογική, τραγούδια που φωνάζουν, νέοι που το ψάχνουν, νέοι που το χάνουν.
Η Αλίκη γνωρίζει τον έρωτα. Ο Μάκης φταίει, εκείνος ο όμορφος, ο σαν σε διαφήμιση λαμπερός. Εκείνος που της έμαθε τα χάδια. Εκείνος που φεύγει ξαφνικά και ανείπωτα και τη γεμίζει με πόνο.
Η Αλίκη θυμάται. Παθαίνει σοκ. Μισεί τη μητέρα της. Γιατί είναι απούσα. Γιατί είναι πάντα απέναντι. Σαν τον χοντρό που την απειλεί με λεπίδα μες το τρένο. Αλλά η ελπίδα του “μπορώ” δε θα πεθάνει τόσο εύκολα.
Το αφήγημα της Αργυρώς Πιπίνη αναβλύζει το μαύρο νερό πολλών σημερινών νέων ανθρώπων. Και χθεσινών θα σου πω. Πάντα η νιότη έβραζε. Πάντα ποθούσε τη ζωή περισσότερο από όλους. Πάντα ήταν η μόνη που δεν κιότευε. Η νιότη θέλει έναν να την ακούσει, να τη νιώσει. Δε θέλει κάννες που τη σημαδεύουν μονίμως στο δόξα πατρί. Είναι παράξενο. Το μαύρο εξώφυλλο, οι μαύρες εικόνες που βλέπει και ζει η Αλίκη γεννούν ελπίδα. Την ελπίδα του “ως εδώ”, του “είμαι κι εγώ εδώ” και του “μπορώ να τα καταφέρω”. Η αφήγηση είναι της μιας ανάσας. Σαν κινηματογραφική λήψη του Δόγματος 95 κι άλλοτε σαν εκείνη στην Αλίκη του Βέντερς, την ασπρόμαυρη, τη βυθισμένη στη μελαγχολία των μεγάλων γκρίζων κτιρίων, του καταναλωτισμού και της μαζικής κουλτούρας που οδηγεί μαθηματικά στη θλίψη. Κι ανάμεσα στους φυσικούς ήχους, έρχονται και εκείνα τα σάουντρακ με τις μικρές σιωπές ανάμεσα στα κομμάτια και τις δυνατές στιγμές των μουσικών και των ερμηνειών.
Η Αλίκη μοιάζει λαχανιασμένη. Η αφήγηση λαχανιάζει μαζί της. Ακούς τον χτύπο της καρδιάς στις γρήγορες προτάσεις, στον εναλλασσόμενο λόγο της συγγραφέως που ισορροπεί σαν σχοινοβάτης σε λόγια νέου κοριτσιού, σε λόγια του μελλοντικού της εαυτού, στίχους από Amy Winehouse, Joy Division και Placebo, συνθήματα, κοφτές σκέψεις, ασθμαίνουσα λογική, δυνατά συναισθήματα, ασπρόμαυρες εικόνες και χρώμα κατ’ επιλογήν.
Η Αλίκη ζει στην πόλη των θαυμάτων. Στην Αθήνα; Στο Παρίσι; Τι σημασία έχει; Μοιάζουν παντού οι έφηβοι των μεγαλουπόλεων πια. Είναι όλοι σαν την Αλίκη. Ζουν στο απέναντί μας διαμέρισμα, στο παγκάκι, στο πάρκο, στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στα λεωφορεία, κοντοσκέκεται σε μια βιτρίνα με αξεσουάρ όλα 5 ευρώ. Ζουν παντού σας λέω. Μας το λέει καλύτερα η συγγραφέας στην συνέντευξη που μας παραχώρησε: “Την Αλίκη την παρακολουθώ χρόνια, όπως έχω γράψει. Τη συναντώ στο μετρό με τα ακουστικά στ’ αυτιά, τη βλέπω ν’ ανεβοκατεβαίνει σε λεωφορεία, να περπατάει δίπλα σε συνθήματα, να χαϊδεύει ένα αδέσποτο. Την Αλίκη στην πόλη των θαυμάτων και των τραυμάτων, την Αλίκη και όλα τα νέα παιδιά, όλους τους αμήχανους κι απελπισμένους κατοίκους αυτής της πόλης που προσπαθούν να διαχειριστούν τα απρόοπτα, τα τελευταία χρόνια, και να ξανασυναντηθούν με τη χαρά. Οι διαδρομές μου στην πόλη, η εικόνα και το βίωμα, δημιούργησαν μια εκρηκτική δυναμική. Έτσι γεννήθηκε αυτό το βιβλίο.”
Καθηλωτικό. Πενήντα σελίδες για ο,τι περιπλανιέται μέσα στην ψυχή των εφήβων, για ο,τι τραυματίζεται στον κόσμο τους, για ο,τι ανασαίνει σιμά τους και δεν το αναγνωρίζεις μεμιάς. Η Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης. Επίκαιρο. Η Ελλάδα και πριν την κρίση. Πάντα επίκαιρο.
Στο αφήγημα διαβάζονται τα εξής τραγούδια:
“I walk alone” των Green Day
“Love will tear us apart, των Joy Division
“Help yourself”, της Amy Winehouse
“In my bed”, της Amy Winehouse
“Back to black”, της Amy Winehouse
“She’s lost control” των Joy Division
“Tears dry on their own”, της Amy Winehouse
“Θα κλείσω τα μάτια”, του Άκη Πάνου
Η συγγραφέας αναφέρει ότι ο τίτλος του αφηγήματος “Η Αλίκη στην πόλη” είναι αναφορά στον τίτλο της ασπρόμαυρης ταινίας του Βιμ Βέντερς “Η Αλίκη στις πόλεις”.
Εκδόσεις Πατάκη.
Από 14 περίπου ετών.
Δείτε
Alice in the cities, του Wim Wenders (Η Αλίκη στις πόλεις, του Βιμ Βέντερς), 1974
Η πρώτη από τις τρεις ταινίες της road movie τριλογίας του Βέντερς. Ακολούθησαν τα The Wrong Move (1975) και Kings of the Road (1976).
Η υπόθεση: O Γερμανός δημοσιογράφος Φίλιπ Γουίντερ (Ρούντιγκερ Φόγκλερ) διασχίζει την Αμερική με αυτοκίνητο για τις ανάγκες ενός κειμένου που θέλει να γράψει για τη χώρα. Η έπμνευσή του τον έχει εγκαταλείψει. Αποφασίζει έτσι να επιστρέψει στη Γερμανία. Στο αεροδρόμιο γνωρίζει μία μητέρα (Λίζα Κρόιτσερ) και την κόρη της, Αλίκη (Γιέλα Ροτλάντερ). Η γυναίκα θα του ζητήσει να προσέχει την Αλίκη μέχρι να επιστρέψει. Δε θα επιστρέψει ποτέ και ο Φιλίπ θα αναλάβει την ευθύνη της Αλίκης και θα δει μέσα από το βλέμμα της ένα άλλο ταξίδι.
Διαβάστε
Τις πρώτες σελίδες του βιβλίου της Αργυρώς Πιπίνη
Ακούστε
Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων-Θανάσης Παπακωνσταντίνου
(στίχοι Θανάσης Παπακωνσταντίνου)
Μάνα κι ο πατέρας, αγάλματα στον κήπο
Μικρή χιονοστιβάδα, ατίθασο τρολάτι
Χτυπά την πόρτα πίσω, και βγαίνει από το σπίτι
Τα χείλη της βαμμένα, για φίλημα, γι’ αγάπη.
Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο,
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα.
Η πόλη περιμένει, η πόλη τραγουδάει
Μια ύαινα στο πάρκο δαγκώνει την ουρά της.
Κι αυτή, το μόνο που έχει: τη φόρα, την οργή της
Κι εκείνο το ακαθόριστο, που λεν’ τα όνειρά της.
Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο,
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα.
Στην Χώρα των Τραυμάτων, η έφηβη Αλίκη
Γελά και χαλαρώνει, πάνω σε μιαν αιώρα.
Χωρίς να το προσέξει, κομμάτι απ’ το σκοτάδι
Μαζεύονται κοντά της οι μάγοι με τα δώρα.
Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο,
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα.
Βλέπει να αιμορραγούν διαβάτες γύρω της
Μα είναι χνούδαλο, δεν ξέρει ακόμα…
Κάθε απώλεια είναι παράσημο,
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα.
Κάθε απώλεια είναι παράσημο,
Που καρφιτσώνεται βαθιά στο σώμα…
***
Αλίκη- Βασίλης Παπακωνσταντίνου
(στίχοι Κώστας Τριπολίτης)
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με το ζόρι στριμωγμένη,
απ’ το γέρο της δαρμένη,
από μπάτσους καρφωμένη
για σωρεία εγκλημάτων.
Η Αλίκη φωτισμένη
φέρνει ίχνη εγκαυμάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη,
σ’ ένα άσυλο ανιάτων.
Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,
με μια φλέβα βαρεμένη
σε μια ζάλη πλακωμένη,
απ’ τα λόγια χτυπημένη
των δικών της συνθημάτων.
Η Αλίκη ερεθισμένη
είναι μηχανή θανάτων,
η Αλίκη αποκλεισμένη
του παραμυθιού η Αλίκη
σ’ ένα άσυλο ανιάτων.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: |
Η Αλίκη στην πόλη
|
| Συγγραφέας: | Αργυρώ Πιπίνη |
| Εικονογράφηση: | Ελένη Θεοφυλάκτου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Οκτώβριος 2014 |
| Σελίδες: | 64 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-5927-5 |
